رنگرزی سنتی به هنری گفته می‌شود که بدون دخالت مواد شیمیایی صورت می‌گیرد و یکی از هنرهای زیبای ایران‌زمین است که از گذشته‌های دور در برخی از مناطق مازندران انجام می‌شد.زیبایی رنگ در کنار کیفیت بافت و اصالت طرح از جمله مواردی است که به یک اثر هنری دست بافته از هر نوع آن، جلوه‌ای خاص می‌بخشد و منحصر فرد بودن آن را معنا می‌دهد. رنگ‌های طبیعی، برگرفته از گیاهان مختلف در اطراف محل سکونت است که با شیوه سنتی بر روی پشم و نخ می‌نشیند و به آن روح و جان می‌دهد.

درگذشته تقریباً در اکثر نقاط استان این کار صورت می‌گرفت خصوصاً در منطقه لفور، آلاشت و غرب استان مازندران که از این گیاهان برای رنگ کردن مواد اولیه دست بافته‌هایشان استفاده می‌کردند.

صنعتگران رنگرز با استفاده از قسمت‌های مختلف همچون ریشه، ساقه، میوه، برگ درختان و گیاهانی چون برگ مو، زعفران، پوست انار، پوست گردو، پوست پیاز، سرخس وحشی، روناس، برگ توت و... که در طبیعت سرسبز استان می‌رویند، نخ و پنبه و پشم را رنگ می‌کنند و از آن برای تولید دست بافته‌های گوناگون استفاده می‌کنند. وجود دست بافته‌های استان درگذشته‌های دور و نیز در حال حاضر، مبین این ادعاست و یکی از دلایل محبوبیت دست بافته‌های استان از دیرباز تا کنون در کنار بافت زیبای آن، همین رنگ‌های گیاهی است که نقوشی زیبا و چشم‌نواز را ایجاد می‌کنند.