به گفته وي، در دنيا حراج‌ها هستند که تأثير زيادي روي قيمت‌ها دارند و به‌طور کلي کار تعيين قيمت اثر وظيفه هنرمند نيست بلکه مديران نگارخانه‌ها بايد قيمت را تعيين کنند.
وي افزود: اگر مديران نگارخانه‌ها حرفه‌اي باشند، کالايي را که توسط هنرمند توليد شده، به‌خوبي مي‌شناسد و مي‌توانند قيمت عادلانه‌اي روي آن بگذارد. در واقع هنرمند وظيفه خود را که توليد اثر است، انجام مي‌دهد ولي نگارخانه‌دار است که بايد ارتباط ميان هنرمند و مردم را شکل دهد.
محب علي در مورد جذب مردم عادي به اين هنر اظهارداشت: ابتدا بايد نوع نمايشگاه را تعريف کرد. من اين کار را کرده‌ام. مثلاً به کارکنان يک شرکت دولتي که قبل از اين هيچ اطلاعي از برپايي نمايشگاه سعدآباد نداشتند، کارت دعوت دادم.
وي ادامه داد: البته در اين مورد دولت‌ها نقش مؤثري در جذب افراد عامي به اينگونه هنرها مي‌توانند داشته باشند.
محب‌علي افزود: اگر آثار هنري فقط خريداري شوند، در چرخه کاري اقتصاد نيستند. آثار هنري بايد مانند ديگر کالاها خريد و فروش شوند که در اين صورت، اگر اثري خريداري نشود يا مورد استقبال قرار نگيرد مسلماً در دوره‌هاي بعد شرکت داده نمي‌شود و بي‌ارزش محسوب مي‌شود.
محب‌علي معتقد است در جامعه ما که دولت در مقايسه با بخش خصوصي قدرت بيشتري دارد، تصميم‌گيري دولت در زمينه برپايي نمايشگاه‌هاي فروش آثار مهم است و اينکه با برپايي نمايشگاه‌هايي مانند فروش پاييزه سعدآباد مي‌توان به حرکت چرخه اقتصاد هنر، اميدوار بود.
وي يادآورشد: برپايي اين نمايشگاه‌ها يک چرخه توليد هنر است که هنرمند مواد و مصالح را مي‌گيرد، از آن استفاده مي‌کند و تبديل به يک اثر مي‌شود. در بيشتر اوقات اين آثار به فروش نمي‌رسند ولي اگر فروخته شوند، هنرمند دوباره در چرخه توليد هنر قرار مي‌گيرد و مردم نيز با خريدشان به نوعي سرمايه‌گذاري مي‌کنند.114/
انتهای پیام/
