يداله پرمون معاون رئيس پژوهشکده زبان شناسي کتيبه‌ها و متون گفت: جمعيت موجود در اين جزيره فقط در حدود 200 تا 300 خانوار برآورد شده است.
وي در ادامه خاطرنشان کرد: البته عده اي از ساکنان جزيره لارک به شبه جزيره المسندم واقع در کشور عمان مهاجرت کرده و همچنان به همان زبان کمزازي صحبت مي‌کنند.
به گفته اين مقام مسئول در سازمان ميراث فرهنگي: زبان مراقي نيز، يکي ديگر از زبان‌هاي در معرض خطر مربوط به منطقه الموت است.
وي با اشاره به اين که در دره الموت، ساکنان تعداد 16 پارچه آبادي به اين زبان کهن صحبت مي‌کنند اظهار داشت: هم اکنون عمليات مستندنگاري اين زبان مراحل پاياني را سپري مي‌کند.
پرمون با بيان اين که زبان تاتي زبان ويژه منطقه تاکستان قزوين، بوئين زهرا و آبادي‌هاي پراکنده در آذربايجان شرقي و اردبيل، يکي ديگر از زبان‌هاي در معرض خطر به شمار مي آيد تصريح کرد: اين زبان از جمله نوادگان زباني است که در دوره باستان در آذربايجان صحبت مي شده اما اندک اندک، با ورود زبان ترکي اين زبان باستاني رو به نابودي رفت.
وي وضعيت زبان تالشي را بهتر از زبان تاتي اعلام کرد و افزود: با توجه به بالا بودن تعداد آبادي‌ها زبان تالشي در منطقه غرب استان گيلان از منطقه رضوان شهر تا ماسوله و آستارا رايج است.
عضو هيات علمي پژوهشکده زبان‌شناسي کتيبه‌ها و متون در پايان تاکيد کرد: اين در حالي است که زبان تاتي و تالشي حتي در جمهوري آذربايجان نيز حضور دارند./118
انتهای پیام/
