وي در ادامه خاطرنشان کرد: اين تفاوت زبان رودکي را با شاعران حوزه خراسان مانند فردوسي، دقيقي طوسي و اسدي طوسي در خواهيم يافت جرا که زبان شعر رودکي با زبان فارسي سروده‌هاي اين سه شاعر به کلي متفاوت است.
به گفته اين استاد دانشگاه اين تفاوت ريشه‌اي قديمي پس از آمدن اعراب به ايران و روند شکل‌گيري زبان فارسي در ماورالنهر با ساير حوزه‌ها به صورت جدي رخ داده است.
وي با اشاره به اينکه زبان سغدي چند قرن بيش از ورود اعراب تا چند قرن پس از آنها در ماورء النهر به عنوان زبان گفتاري و نوشتاري مطرح بوده اظهار داشت: از اين رو رودکي از دو گونه گفتاري و نوشتاري استفاده مي‌کند به طوري که در زبان گفتاري رودکي، واژه‌هاي سغدي يا زبان‌هاي ايراني ميانه شرقي مشاهده مي‌شود.
رواتي اضافه کرد: متاسفانه در تمامي چاپ‌هاي ديوان رودکي اين واژه‌ها، به درستي خوانده نشده و تعداد زيادي از ابيات بدخواني شده که اين خود، کار جداگانه‌اي را مي‌طلبد.
وي ادامه داد: تنوع متون موضوعي در شعر رودکي از فرهنگ و زبان سغدي سرچشمه گرفته به عبارتي ادبيات رودکي، گوياي زبان فارسي کاربردي دوره قرن سوم نيست.
وي با بيان اينکه تمامي شاعران فرارودي بلخ و مرو طرمز از زبان ايراني ميانه شرقي استفاده مي‌کردند تصريح کرد: به همين دليل برخي از کلمات آنها ناشناخته مانده مانند برخي از کلمات اشعار مولانا، بنابراين بسياري از پيگيري‌هاي کلمات اشعار مولانا در اشعار رودکي نيز مشاهده مي‌شود.
رواتي در پايان تاکيد کرد: مقايسه واژه‌هاي رودکي با متون هم عصر وي نشان مي‌دهد که هم عصران وي کلمات سغدي آسياي ميانه را بکار مي‌برده‌اند به طوري که هم اکنون حدود 800 واژه سغدي در ديوان شعر رودکي براي ما ناشناخته باقي مانده است./118
انتهای پیام/
