وي افزود: پس از آن حدود 500 هزار سال پيش که نئاندرتال ها پا به عرصه وجود گذاشتند از ابزار سنگي استفاده کردند و در اين دوره بود که طبيعت به تسخير انسان درآمد و معناي آمايش سرزمين را شايد بتوانيم به اين دوران بازگردانيم.
بهرام‌زاده تصريح کرد: ماهيت طبيعت در دوران باستان تنها فضايي براي زيست انسان نبود. بلکه فضايي براي استفاده انسان از طبيعت در راستاي حفظ بقا بود.
وي با بيان اينکه قدمت آثار به جاي مانده از انسان در دوران باستان به 100 هزار سال پيش باز مي‌گردد، افزود: اما تا پنج هزار سال پيش در ايران نشاني از مظاهر استفاده از طبيعت در نقوش بجاي مانده ديده نشده است.
وي با بيان اينکه اين نقوش الهام گرفته از طبيعت است، تصريح کرد: زمانيکه در دو هزار قبل از ميلاد انسان متوجه شد جز جدا نشدني از طبيعت است، پذيرفت با طبيعت هماهنگ شود و از اين زمان به بعد خود را در کنار نقوش طبيعي به تصوير کشيد.
بهرام زاده متذکر شد: انسان عملا از هزاره دو قبل از ميلاد طبيعت را به تسخير خود در آورد و برنامه آمايش سرزمين را سرلوحه کار خود قرار داد.
رئيس سازمان ميراث فرهنگي، صنايع‌دستي و گردشگري استان تهران تصريح کرد: اما پاسداشت طبيعت و مظاهر آن در دوران باستان در آيين هاي باستاني همچون زرتشت تجلي پيدا مي‌کند و پاسداشت چهار عنصر آب ، خاک ، باد و آتش در اين دوره مورد توجه قرار مي‌گيرد.
بهرام‌زاده افزود: با ظهور اسلام و با گسترش شعار برابري و برادري امکان شناخت مواهب طبيعي بيشتر از گذشته فراهم شد./115
انتهای پیام/
