منصوره آزادواري در مورد تغييرات و تحولات پيراهن در دوره قاجار افزود: پارچه‌هايي که معمولاً توسط زنان براي تهيه پيراهن مورد استفاده قرار مي‌گرفت از جنس اطلس، حرير، وال و ساير انواع پارچه‌هاي پشت نما بودند.
وي با اشاره به اينکه در ابتدا پيراهن‌هاي مورد اشاره داراي چاک بلندي بودند که تا حدود ناف مي‌رسيد ادامه داد: در دوره محمد شاه علاوه بر پيراهن‌هاي چاک دار، پيراهن‌هاي بدون چاک با يقه گرد نيز مرسوم شد.
آزادواري با بيان اينکه تا اواخر دوره قاجار پيراهن‌هاي چاک‌دار مورد استفاده زنان بود تصريح کرد: در دوره ناصر‌الدين شاه زنان ،علاوه بر پارچه‌هاي معمولي از پارچه‌هاي گازي نيز استفاده مي‌کردند.
اين کارشناس علت از دور خارج شدن اين لباس‌ها را رواج مدل‌هاي غربي اين پيراهن دانست و اضافه کرد: تا اواخر دوره ناصر الدين شاه الگوي پيراهن‌ها تخت و فارغ از شکل اندام بود.
وي اظهار داشت: با گذشت زمان پيراهن‌ها تحت تأثير برش‌ها و الگوهاي غربي قرار گرفت و لباس‌ها بر اساس فرم اندام دوخته شدند.
اين کارشناس درباره تغييرات ارخالق و نيم تنه در دوره قاجار گفت: در اوايل دوره قاجار ارخالق همانند ارخالق‌هاي زمان زنديه بود اما به مرور زمان از بلندي آن‌ها کاسته شد.
وي تأکيد کرد: در زمان محمد شاه دوباره از قد آن کاسته شد و تا دوران ناصر الدين شاه به همان اندازه باقي ماند.
کارشناس امور هنري مجموعه فرهنگي تاريخي گلستان يادآور شد: در اين دوره کليجه که نوعي سرداري کمرچين بود نيز رواج پيدا کرد.
وي در پايان خاطرنشان کرد: از دوره مظفرالدين شاه کت‌هاي فرنگي جايگزين ارخالق شدند و لباس‌هاي دوخته با طرح‌هاي فرنگي که در سبزه ميدان عرضه مي‌شدند جاي لباس سنتي ايران را گرفتند.112/
انتهای پیام/
