به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، این کتاب در 10 فصل شامل مطالبی درباره مشکلات حفاظت از مجموعه‌های فرهنگی، سطوح توصیه‌شده کنترل محیطی، ارزیابی خطر در مجموعه‌ها، اقلیم، ساختمان‌ها، مردم، اشیا و... است.
کنترل اقلیمی غیرفعال برای مراکز فرهنگی، راهبردهای غیرفعال مناسب ساختمان برای اقلیم‌های مختلف، انتخاب مواد بادوام و پایدار و کنترل محیط ویترین‌های نمایش و فضای مخزن از دیگر مواردی است که در این کتاب به آن‌ها پرداخته شده است.
کامران احمدی، رئیس پژوهشکده حفاظت و مرمت آثار فرهنگی و تاریخی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، در پیشگفتار این کتاب آورده است: «کتاب حاضر یکی از فعالیت‌های انجام‌شده در راه رسیدن به موزه سبز است و این کتاب ترجمه تجربیات به‌دست‌آمده در کشور استرالیاست که به‌لحاظ جامعیت و کاربردی بودن مطالب راهنمای خوبی برای موزه‌داران، حفاظتگران آثار و امنای اموال با روش‌های کنترل شرایط محیطی در مراکز فرهنگی است و بخشی از فقدان منابع فارسی در این حوزه را جبران می‌کند.»
او ادامه داده است: «علاوه‌براین، با توجه به تنوع اقلیمی در این کشور و چگونگی تعامل با هر یک از آن‌ها و انتخاب روش‌های حفاظت پیشگیرانه متناسب با هر یک از شرایط محیطی، [این کتاب] می‌تواند راهنمایی برای متخصصان مربوط در کشور ما در اقلیم‌ها و شرایط مشابه باشد.»
رسول وطن‌دوست، رئیس پیشین پژوهشکده حفاظت و مرمت آثار فرهنگی و تاریخی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، نیز در مقدمه این کتاب می‌نویسد: «حفاظت پیشگیرانه انجام همه اموری است که موجب می‌شود تا فرسودگی در اثر فرهنگی قطع شده و یا به کمینه ممکن برسد درنتیجه باید عوامل آسیب‌زا شناسایی شوند و تمهیداتی اندیشیده شود تا پیش از وقوع حادثه فکر رویارویی با آن شده باشد.»
رئیس پیشین پژوهشکده حفاظت و مرمت آثار فرهنگی و تاریخی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری افزوده است: «مرمتگران و حفاظتگران پزشکان فرهنگی جامعه‌اند اگر فرهنگ نگه‌داری و پیشگیری یعنی حفاظت پیشگیرانه را در اولویت قرار دهند و در گسترش آن در سطوح مختلف جامعه بکوشند، اگر بهداشت آثار فرهنگی را بر دخالت در آن مقدم بدانند، اگر واقعیت وجودی و اصیل اثر را که مهر پدیدآورنده خود را به‌همراه دارد بر وجودی تغییریافته افضل به‌شمار آورند، اگر دخالت در کار هنری را فقط و فقط هنگامی لازم به‌حساب آورند که موجودیت هویتی اثر در خطر جدی قرار گرفته باشد، آن وقت آثار کمتری نیاز به درمان خواهند داشت و هزینه‌های کمتری نیز برای مراقبت از آن‌ها مورد لزوم خواهد بود.»
انتهای پیام/
