همه جای دنیا درخت کوهی و چنار و گردو و سرو دارد، اما جایگاه ویژه این گونه درختان در اعتقادات مردم ایران، نحوه ماندن و ادامه حیاتشان تا امروز و نقشی که در زندگی مردم بومی این سرزمین داشته و دارند، آنها را متفاوت با دیگر درختان دنیا می‌کند که شاید مشابهش در هیچ کجای این جهان یافت نشود.
به طور مثال در خراسان جنوبی سرو کهنسالی وجود دارد که لای شاخه‌هایش قرآن می‌گذارند تا از درخت محافظت کند یا چناری وجود دارد که یک رشته قنات برایش کشیده‌اند تا زنده بماند.
در سنگان سیستان و بلوچستان هم سرو چند هزارساله‌ای ادامه حیات می‌دهد که حکایت آن جزو عجیب‌ترین حکایت‌های تاریخی - طبیعی است. این سرو که پیش از این در حیاط مسجد روستا بود، آن قدر برای روستاییان عزیز و محترم است که اهالی برای این‌که شست‌و‌شوها و آبریزی‌های مسجد یا تردد‌های بسیار به درخت آسیب نرساند، مسجد را جابه جا کردند.
این حکایات عجیب در کنار باورهایی مثل این که اگر کسی شاخه درختی را بریده یا بشکند، فرزند یا عزیزی از وی فوت می‌شود، مصداق کامل احترام به نوامیس طبیعت و موجودات زنده است که نظیرش را در این حد و مقیاس در هیچ نقطه دیگری از دنیا نمی‌توان مشاهده کرد. از همین رو ثبت جهانی پرونده درختان کهنسال ایران که سرو ابرکوه هم یکی از آنهاست، امر دور از ذهنی نیست و می‌تواند نشانگر احترام خاص ایرانیان برای طبیعت و نوع سلوک و رفتار مردم این سرزمین با طبیعتشان در طول تاریخ باشد.
در سال‌های اخیر تلاش‌های فراوانی از سوی سازمان میراث فرهنگی برای شناسایی و ثبت این گونه درختان کهن و ارزشمند انجام و دستورالعملی نیز در همین زمینه با همکاری سازمان جنگل‌ها و محیط زیست تهیه شده که محتوای آن حفظ و مراقبت از درختان کهنسال ایرانی است و برای اجرا به همه استان‌ها ابلاغ شده است.
**مدیرکل ثبت آثار و حفظ و احیای میراث معنوی و طبیعی سازمان میراث‌فرهنگی
انتهای پیام/
