این‌گونه به نظر می‌رسد که با توجه به جنگ‌ها، سوانح رانندگی و کار، نواقص مادرزادی و… روند معلولیت در جهان هیچ‌گاه متوقف نخواهد شد و نشستن روی صندلی چرخدار، نابینایی، ناتوانی ذهنی و هر نوع معلولیتی نباید مانعی برای کسانی باشد که عاشق سفر کردن و استفاده از تمامی مواهب طبیعی و امکانات رفاهی و اجتماعی هستند. وقتی پای صحبت اکثر این افراد می‌نشینیم یک گفته بارها به گوشمان می‌خورد؛ «ما مسئول این نقص نیستیم و نباید تا ابد از لذت گردش و تفریح محروم بمانیم».
همه باید به این باور برسیم تنها کسی که مبتلا به نقص عضو است معلول نیست، حتی سالمندی هم، یک گوشه ماجرا است؛ مادری که باردار است و حتی جوانی که بدنش دچار آسیب مقطعی شده است هم نیازمند فضای مناسب‌سازی شده و به‌تبع آن لذت بردن از گردش و تفریح هستند.
همه می‌دانیم سفر کردن برای افراد دارای معلولیت به‌راحتی سفر کردن افراد بدون معلولیت نیست. افراد دارای معلولیت برای سفر کردن، باید توجه داشته باشند که تک‌تک نیازهای خود در زمان سفر را مدنظر قرار دهند. درواقع پیش از سفر، باید تمام آنچه را که ممکن است با آن مواجه شوند مورد ملاحظه قرار دهند، که انتظار می‌رود نقش مهم دولت‌ها در زمینه هموار کردن این بسترها بسیار پررنگ‌تر از قبل خودنمایی کند که فرد معلول مجبور نباشد از این عمل صرف‌نظر کرده و یا مکان سفر یا گردش او در دایره محدودی از انتخاب محصور شود.
همان‌گونه که پیش‌تر اشاره شد با توجه به رشد جمعیت و حرکت آن به‌سمت سالمندی، هر جامعه‌ای نیاز مبرم به بسترسازی شایسته را در خود احساس می‌کند و باید در این زمینه گام‌هایی استوار بردارد. افزون بر آن، استانداردسازی و به‌اصطلاح تجهیز شدن به مبلمان شهری فقط برای فرد دارای معلولیت نیست، بلکه آن شهر برای افراد غیر معلول نیز اصولی‌تر و ایمن‌تر می‌شود و علاوه بر این، چنین مناسب‌سازی می‌تواند توریست بیشتری را به خود جذب کند و بدین طریق آورده‌های بسیاری را نیز عاید جامعه کند.
نکته بسیار مهم و انسانی در مورد افراد معلول این است که آن‌ها نیز با حضور در تورهای گردشگری، از محدودیت طاقت‌فرسای محیط خانه بیرون می‌آیند و محیط‌های تازه‌ای را تجربه می‌کنند؛ در کنار لذت بردن از سفر، با افکار مختلف تعامل برقرار می‌کنند، در طول سفر انرژی و انگیزه تازه‌ای برای فعالیت‌های بعدی پیدا می‌کنند، و از همه مهم‌تر شرکت در تور کمک می‌کند تا از ابتلا به انواع افسردگی ناشی از ماندن در خانه و فرسایش تدریجی ذهن و جسم تا حد زیادی در امان بمانند.
با توجه به آثار فوق و آثار مثبت بسیار دیگر، سفر در معلولین، مقوله‌ای به نام سفردرمانی، گردش‌درمانی یا توردرمانی را پدید آورده است. یعنی سفر و گردش تبدیل به شیوه درمانی و توان‌بخشی شده است، که صدالبته باید با تدابیر مختلف در اصول برنامه‌ریزی‌های جوامع قرار گرفته تا بتوان افزون بر سالم‌سازی جامعه از نتایج پربار آن نیز بهره برد.
نهایتاً آنچه در این میان مهم می‌نماید این است که حمایت و پشتیبانی از معلولین توسط دولت‌ها نه از باب ترحم بلکه از باب رعایت حقوق آن‌ها می‌بایست موردتوجه ویژه قرار گیرد و نیز رسیدگی به مشکلات اجتماعی شدید آن‌ها و توسعه حضورشان در امور مختلف در گرو اتخاذ تدابیر مناسب دولت‌هاست.
انتهای پیام/
