قوهیجان نام روستایی، بکر، زیبا در شهرستان طارم، بخش مرکزی دهستان درام و در غرب و جنوب غربی روستای نوکیان واقع شده است. این روستا حدوداً بیست کیلومتر با شهرستان طارم فاصله دارد.
نام این روستا در زبان محلی تاتی گجوُݩ یا قُجون تلفظ می‌شود و بقعه متبرک امامزاده_اسماعیل علیه‌السلام در آن واقع‌شده است. این روستا را می‌توان به علت داشتن طبیعت بکر و بافت روستایی خشت و گلی و معماری پلکانی آن به‌عنوان یکی از مکان‌های دیدنی شهرستان طارم معرفی نمود.
اهالی خون‌گرم و مهمان‌نواز روستای قوهیجان از شیعیان اثنی عشری بوده که ارادتی خاص به اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام دارند و هرساله در ایام شهادت سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام به نوحه‌خوانی و عزاداری و سینه می‌پردازند و این‌گونه ارادت خود را به اهل بیت علیهم‌السلام ابراز می‌کنند.
این روستا از جمله روستاهای پلکانی طارم است که دارای بافت ارزشمند خشت و گلی است و معماری خاص آن انسان را به یاد ماسوله و ابیانه می‌اندازد.
اهالی این روستا از طریق دامداری، کشاورزی و باغداری ارتزاق می‌کنند مردم این روستا درگذشته به‌صورت ییلاق و قشلاق زندگی می‌کردند که در تابستان‌ها در روستای کوهستانی با چشمه جوشان از دامنه کوه که در بالادست روستا قرار دارد و جویبار جاری از آن روستا را به دونیم تقسیم کره است و درختان مختلف سر به فلک کشیده و میوهای متنوع از جمله گردو، گلابی، سیب، سنجد و… زندگی می‌کردند و زمستان‌ها به روستایی گرمسیر سرخ سنگ در ۵ کیلومتری درام واقع است از راه کوهستانی و پیاده کوچ می‌کردند که این روستا بعد از زلزله سال ۶۸ کاملاً تخریب شد و در چند کیلومتر پایین‌تر بنا شد.
روستای قوهیجان یکی از روستاهای نادری است که دارای بهترین آب‌معدنی ناب است که به‌صورت خودجوش از دامنه کوه خارج واب مشروب روستا و حتی باغ‌های روستا را تأمین می‌کند اکثر افراد ساکن آنجا باهم قرابت دارند بزرگ‌ترین خاندان آن روستا باقری‌ها هستند که سال‌ها قبل عده‌ای ازآنجا کوچ کرده و در شمال غربی آنجا تشکیل روستایی به‌نام چنار داده و در آنجا ساکن شدند.
از آنجاکه عموم مردم این منطقه گله‌دارند همیشه یک‌طرف دادوستد آن‌ها با پشم، پنیر، روغن حیوانی و جوراب‌های پشمی است که زنانشان از پشم گوسفندان می‌ریسند و می‌بافند بافت جوراب‌های پشمین از قدیمی‌ترین دست بافته‌ها و هنرهای سنتی این منطقه است که هنوز هم ادامه دارد؛ و گاهی منبع درآمد مناسب برای خانوارها محسوب می‌شود؛ و در آنجا جوراب‌های متنوع و رنگارنگی بافته می‌شود. زنان روستا میراث دار هنرهای دستی و بومی این منطقه هستند، نقش‌مایه‌های جوراب‌های بافتنی نمود اشیا و عناصر طبیعی با فرم‌های پیچیده و ساده بوده و نمایانگر دیدگاه خلاقانه و تیزبین بافنده است. نقوش انسانی به‌ندرت در دست‌بافت‌ها دیده‌شده ولی نقش حیوانات و پرندگان و درختان و گیاهان کارکرد بهتری دارد. نخ ریسی و پشم ریسی توسط زنان به وسیله چرخ دستی چوبی یا دوک انجام می‌شود. بافتن کلاه پشمی، شال پشمی، انواع ژاکت پشمی برای افراد خانواده به وسیله مادر یا دختر انجام می‌شود.
با توجه به اینکه مردم روستا در قدیم به آباد کردن زمین اهمیت خیلی زیادی می‌دادند زمین‌های کشاورزی بسیار زیادی را آباد کرده‌اند. مزارع و زمین‌های کشاورزی روستا بسیار گسترده است و تا داخل روستاهای اطراف نیز کشیده شده است. مردمان این روستا بسیار باهوش، با استعداد، زحمتکش، مهربان، دلسوز و میهمانواز هستند. مردم روستا برای حق نان ونمک احترام قائلند و احترام خاصی برای افراد مسن و بزرگتر از خود قائلند
روستای قوهیجان دارای امامزاده‌ای است به نام امامزاده اسماعیل (ع) که در ۳ کیلومتری این روستا قرار دارد و روستاهای اطراف به این امامزاده اعتقاد زیادی دارند. جاده قوهیجان به معابر مهمی مانند درام- ماسوله متصل شده است.
انتهای پیام/
