سیدمحمد عبودزاده، فعال رسانه در یادداشتی نوشت: شخصیت کم‌نظیر حاج‌حبیب‌الله معلمی، روایت دهقانی که مورد ستایش رهبری قرار گرفت، حضور او و آثار ماندگارش ارتباط خاص و عمیقی با دوران هشت‌سال دفاع‌مقدس داشت.
زمانی که جنگ تا بر سر سفره‌های مردم رسیده بود، جنگ و دفاع هشت‌ساله شبیه به هیچ جنگ دیگری نبوده و نیست. حبیب خدا در آغازین روزهای دفاع‌مقدس دل در گرو رزمندگان می‌دهد و نخستین رویش‌های ادبی جنگ و دفاع‌مقدس ریشه می‌دواند. حبیب‌الله معلمی علاوه بر این‌که در قامت یک شاعر بود بلکه به‌عنوان یک رزمنده، شیفته ولایت بود که اشعارش مملو از ارادت به اهل بیت (ع) بود و فضایی سرشار از حماسه و شور و شعور حسینی خلق می‌کرد.
آثار ماندگار حاج حبیب‌الله معلمی با نوای حاج‌صادق آهنگران آمیخته شده است و اثربخشی این آثار هنری و بدیع را صدچنان کرده است. آشنایی حبیب‌الله معلمی با آهنگران از سال ۱۳۵۹ شکل می‌گیرد، آشنایی به‌واسطه سیف‌الله فرزند مرحوم معلمی در جهادسازندگی رقم می‌خورد؛ سیف‌الله از نبوغ شعری پدر برای حاج‌صادق می‌گوید و به او پیشنهاد می‌دهد از دل سروده‌های پدر برای آثارش استفاده کند.
حاج صادق نام برخی از شهدا و چند بیت را روی یک نوار کاست ضبط می‌کند و به سیف‌الله می‌دهد تا یکی از اثربخش‌ترین مواریث ادبی و حماسه‌ای ایران بدین شکل رقم بخورد. فقط یک روز پس از آن، سیف‌الله دل‌سروده پدر که مزین با نام شهداست را به حاج‌صادق آهنگران می‌رساند ـ "ای شهیدان به خون غلتان خوزستان دود، لاله‌های سرخ پرپرگشته ایران، درود"ـ اثری که بعدها به شکل گسترده‌ای از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش می‌شود.
دیری نمی‌گذرد که این اثر فاخر ادبی با نوای میراث‌دار دفاع‌مقدس حاج‌صادق آهنگران تولید می‌شود و در هر کوی و برزن زمزمه عاشقان به میهن اسلامی می‌شود و در جبهه‌ها و میان رزمندگان نیز جایگاه ویژه‌ای پیدا می‌کند؛ به‌ویژه این‌که این اثر در اوج حملات ناجوانمردانه بعثی‌ها، به سلاح فرهنگی برای تقویت روحیه رزمندگان اسلام تبدیل می‌شود.
بی‌تردید نوای گرم حاج‌صادق آهنگران به‌عنوان آوای ماندگار دفاع‌مقدس، نقشی بی‌بدیل در نشر آثار استاد حبیب‌الله معلمی داشته است؛ اگر چه حاج‌صادق آهنگران آشنایی با حبیب‌الله را توفیق بزرگ برای خود می‌داند. شاعری که میراث‌دار شعر دفاع‌مقدس و پایه‌گذار شعر مقاومت در دوران هشت سال دفاع‌مقدس بود.
اگرچه نام و یاد حبیب‌الله معلمی و تکریم از مقام او آن‌گونه که شایسته باشد ادا نشده است، اما نامش و آثار اثربخش او همواره به‌عنوان نگینی در ادبیات و شعر دفاع‌مقدس می‌درخشد و جا دارد همه دست‌اندرکاران حفظ، توسعه و نشر ارزش‌های دفاع‌مقدس بر این مهم اهتمام ویژه‌ای کنند.
حبیب‌الله معلمی زاده ۱۵ بهمن ۱۳۰۵ در رامهرمز بود. پدر او «آخوند نصیر» در زمان رضاخان معلم مکتب قرآن بود و به همین دلیل نام خانوادگی معلمی برای آن‌ها انتخاب شد. دوران کودکی خود را در مکتب‌خانه پدر گذراند، سپس تحصیلات خود را در مدرسه تا کلاس نهم ادامه داد. او در محضر پدر و استادانی چون آیت‌الله بهبهانی با سیره اهل بیت (ع) و همچنین الفبای عروض و قافیه آشنا شد.
سال ۱۳۴۰ از رامهرمز به اهواز مهاجرت کرد. در زمان جنگ همراه با فرزندانش به جبهه رفت و به سرودن شعر می‌پرداخت و گاه شعرهایش را صادق آهنگران در جبهه‌ها میخواند. از میان شعرهای او که به صورت نوحه در آمده است، به این‌ها میتوان اشاره کرد: «ای لشکر صاحب‌زمان آماده باش آماده باش»، «با نوای کاروان/بار بندید همرهان/این قافله عزم کرب‌وبلا دارد»، «شور حسین است چه‌ها می‌کند»، «ای لشکر حسینی تا کربلا رسیدن یک یا حسین دیگر.»
«خونین‌نامه عاشقان حسین»، «وادی عشق» و «شفق خونین» میراث ادبی و هنری او است که برای علاقمندان به فرهنگ، هنر و شعر باقی مانده است.
حبیب‌الله معلمی سرانجام پس از گذراندن یک دوره بیماری در چهارم تیرماه ۱۳۹۲ در اهواز رخ در نقاب خاک کشید و در مراسمی باشکوه در آستانه متبرک علی‌بن مهزیار اهوازی تشییع و به خاک سپرده شد.
روحش شاد، نامش ماندگار و راهش پر رهرو باد.
انتهای پیام/
نظر شما