وي در ادامه گفت: دشت ايذه واقع در شرق استان خوزستان به خاطر فراواني آب و هواي مطبوعش در محيطي بيضي شکل با قطر بزرگ 20 و قطر کوچک 10 کيلومتر از هزاران سال پيش زيستگاه مناسبي براي سکونت بوده است. سوراني خاطرنشان کرد: اشکفت‌ها يا همان غارهاي دهانه گشاد و کم عمق و پناهگاه‌هاي صخره‌اي، به ويژه در دوره پارينه سنگي، نماد چنين زيست‌گاه‌هايي است.
اين کارشناس ارشد معماري با بيان اينکه سنگ و چوب مصالح بومي است که ساختار اصلي معماري قشلاقي را تشکيل مي‌دهد تصريح کرد: معماري قشلاقي شيوه‌اي از معماري بدوي است که از تحولات معماري باستاني اين سرزمين بهره گرفته است.
وي گفت: در آغاز قطعات سنگ، بدون دخالت و دست‌کاري بشر و تنها با روي هم قرار گرفتن به صورت خشکه چين ديواري تشکيل مي‌داد تا پوششي را بر سر خود نگاه دارد.
سوراني اظهار کرد: قرص‌هاي سنگي زبر تراش بر روي هم، ستون نگاه دارنده تپه‌هاي چوبي مي‌شود که به دليل کميابي تيرهاي بلند چوبي امکان پوشش بيشتر فضاها را فراهم مي‌کند تا معماري بومي اين سرزمين شکل گيرد./115
انتهای پیام/
