پورزرندي افزود: ايجاد بسترهاي اقتصادي از عوامل بسيار مهم در بحث جهاني شدن به شمار مي‌رود، لذا حل معضلات شهر تهران بدون نگاه جهاني امکان‌پذير نيست.
اين سخنان در حالي مطرح مي شود که با توجه به عملکرد شهرداري در برخي از پروژه ها وکاره هاي عمراني اش که به پيمانکاران واگذار مي شود بيشتر به جهاني شدن پي مي بريم .
او در گوشه اي از سخنانش يادآور شده است که در شهر تهران بالغ بر 14 هزار هکتار بافت فرسوده داريم وبا اشاره به اين که در بافت‌هاي فرسوده مناطق جنوب شهر که بعضا هر واحد آن 40 تا 50 متر است، عنوان کرده است: گاها در هر يک از اين واحدها چهار تا پنج خانواده زندگي مي‌کنند؛ قطعا نوسازي در اين بافت‌ها احتياج به منابع مالي سنگين دارد و اين امر توسط شهرداري و مديريت شهري با کمک و نگاه جهاني امکان پذير است.
پورزرندي ادامه داد: مجتمع‌هاي فرهنگي، ورزشي و شهرک‌هاي بازي و غيره از نيازهاي اساسي تهران است که نيازمند تامين مالي است. همچنين براي ساخت جاده‌ها، پل‌ها و تونل‌ها نياز به تامين مالي بالغ بر 15 هزار ميليارد تومان در سال است که اگر براي تامين آن فکر نکنيم، قطعا در آينده‌اي نزديک، ديگر معضلات قابل حل نيست.
به گفته وي براي اين امر دو راه حل وجود دارد، اول اين که نگاهمان را جهاني کنيم و بسترهاي لازم را در مديريت شهري براي جذب سرمايه‌گذاران و بانک‌ها ايجاد کنيم که با بسترسازي‌هايي که در چند سال اخير صورت گرفته و چشم انداز شهر تهران، طرح جامع تفصيلي، طرح جامع شهر سازي و برنامه‌ريزي پنج ساله تا حدي توانسته‌ايم به اين مهم دست يابيم.
معاون مالي اداري شهرداري تهران با اظهار اميدواري از اين که بتوان از منابع مالي دنيا براي اين پروژه‌ها استفاده کنيم، موضوع ديگر در مديريت شهري را فن‌آوري‌هاي نوين ذکر کرد.
پورزرندي گفت: امروز مديريت الکترونيکي شهر از مهمترين امتيازات است که در شهرداري اين امر پيشرفت چشمگيري داشته است، براي مثال در گذشته يک فرد براي پرداخت عوارض به طور معمول سه بار بايد مراجعه مي‌کرد، در صورتي که با يک کارت اعتباري مي‌توان فعاليت‌ها و عمليات‌ها را الکترونيکي و تردد در شهر را کم کرد، در نتيجه بحث ترافيک و آلودگي نيز کمتر خواهد شد.
وي خاطرنشان کرد: مديريت مالي در شهر به معناي حداکثر سودآوري نيست، بلکه به حداکثر رساندن سرمايه اجتماعي و اعتماد اجتماعي است.
معاون مالي اداري شهرداري تهران به افزايش روزافزون جمعيت در شهرها اشاره و تصريح کرد: امروزه تهران از نظر درآمدي وابسته به ساخت و ساز شده و 80 درصد درآمدهاي شهري ناپايدار است، در حالي که در دنيا درآمدهاي شهري 30 تا 40 درصد از ماليات‌هاي محلي، 30 درصد از هزينه خدمات شهري، 30 تا 40 درصد کمک‌هاي دولت و بقيه از ساير درآمدها تامين مي‌شود و همچنين امکان استفاده از فاينانس و فروش اوراق قرضه شهرداري‌ها نيز امکان‌پذير است.
پورزرندي با اشاره به اين که شهروندان حق دارند بدانند درآمد و هزينه شهرداري در کجا مصرف مي‌شود، افزود: بر طبق قانون نظام مالي بايد هر شش ماه يکبار به مردم گزارش مالي ارائه دهيم، اما اين کار به صورت ماهيانه صورت گرفته و شهروندان مي‌توانند با مراجعه به سايت شهرداري، صورت‌هاي مالي را به صورت ماهيانه دريافت کنند.
سخنان پورزرندي در حالي مطرح مي شود که منظور وي از نگاه جهاني معلوم نيست چيست و از سوي ديگر بايد پرسيد که مقدمات اين کار آيا فراهم شده است .آيا شهرداري توانسته است به اندازه خود سهم خود را در اين نگاه جهاني پرداخت کند؟
از سوي ديگر يکي از مسائل مهمي که در جهان در خصوص مسائل شهري وجود دارد اعتماد به پيمانکاران از لحاظ متعهد وکارا بودن است اما در شهرداري اين مساله رعايت شده است .چند پروژه همين طور به بهانه هاي مختلف به حال خود رها شده اند .آيا در اين خصوص نگاه جهاني وجود نبايد داشته باشد يا اين گونه مسائل نيازمند اين نوع نگاه نيست با اينکه اينها جز مشکلات تهران به شمار نمي آيند.
در هر صورت ابايد گفت که در اين گونه اظهار نظر هابايد با نگاهي جامع وفراگير نسبت به جهت هاي شهري ومکان هاي اجراي پروژه ها نيز روبرو باشيم چرا که داشتن پايگاه هاي اينترنتي دليلي بر داشتن نگاه جامع نيست .چرا که در اين نوع نگاه يعني جهاني ديدن براي حل معضلات يک شهر معمولا بايد بر اساس تکيه بر تجارب ديگر کشورها وشهرها باشيم اما با نگاهي به برخي از پروژه هاي شهرداري مي توانيم شاهد آن باشيم که تنها ديگران بايد جهاني باشند نه شهرداري؟
100
انتهای پیام/