هنر ورشوسازي که به احتمال زياد از کشور لهستان به ايران وارد شده و نام ورشو به همين دليل بر روي اين فلز مانده، در اواخر دوران قاجار و اوايل دوران پهلوي در ايران به اوج خود رسيد.
اکنون دزفول و بروجرد مراکز هنر ورشوسازي در ايران به شمار ميآيند.
قلمکاران لرستاني قبل از ورود ورشو به ايران از ورق زردرنگ برنج براي ساخت ابزار و وسايل مورد نياز در منازل استفاده ميکردند.
پس از ورود ورشو به ايران، هنرمندان خوشذوق دزفول و بروجرد اين فلز را در دست گرفته و با دقت و ظرافت خاصي آن را نرم ميکردند و پس از شکلگيري نهايي آن را به دست استادان قلمکار ميسپردند تا با دستان هنرمند خود بر روي آن فضايي رويايي را قلمکاري کنند.
سماورهاي ورشويي شهرستان بروجرد از شهرت خاصي برخوردارند و در همه نقاط ايران هواداران خاص خود را دارند.
در تاريخ ورشوسازي بروجرد استاداني از جمله «محمد رحيم ميناگر»، «رضا رئوفيان»، «رضا گلدوز» و «محمد بادآور» پا به عرصه وجود نهادند و صنعت ورشوسازي را با دستان پرتوان خود به اوج و تکامل رساندند.
ورشوسازي شاخصترين صنايع دستي بروجرد است که با بيش از دو قرن رونق، نام اين شهرستان را در داخل و خارج کشور مطرح کرده است. آبخوري، سيني و فنجان، منقل، آفتابه لگن، سرمهدان، گلابپاش و سماور از توليدات متنوع ورشويياند. به استناد برخي متون، کار ساخت اين لوازم خانه از زمان سلجوقيان و صفويان در اين منطقه رواج داشته و در زمان قاجار به اوج خود رسيده است.
امروز ديگر صداي دلنشين چکش صنعتگران پر ذوق در کوچه پس کوچههاي بازار قديمي بروجرد به گوش نميرسد و دگرگونيهاي صنعتي نقش و نگار ظروف ورشو را از يادها برده است.
يکي از شاهکارهاي استاد بادآور ساخت بزرگترين سماور ذغالي دنياست که پس از يک سال تلاش استاد با کمک پسرانش و به سفارش سازمان صنايع دستي استان لرستان ساخته شد.
وزن اين سماور ورشويي که طرح آن از نوع طرحهاي جديد گلابي است حدود 2 تن و گنجايش آن 3 هزار ليتر است و با ورقهاي برنجي به قطر 5/2 ميليمتر ساخته شده است. ارتفاع اين سماور شگفتآور 4 متر و 20 سانتيمتر و عرض آن 2 متر و 20 سانتيمتر است و انرژي آن از ذغال تامين ميشود.
استاد محمد بادآور در ارديبهشتماه سال 1386 در 85سالگي در بروجرد به خواب ابدى رفت و پيکر او پس از تشييع از سوي مردم هنردوست بروجرد در قطعه هنرمندان قبرستان دارالسلام اين شهر به خاک سپرده شد.
ب/112
انتهای پیام/