صنایع‌دستی جلوه‌گاه آفرینش هنری مردم و ذوق و سلیقه معاصران است. هویت اقوام و فخر و مباهات ماست و حیات فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی ما را شامل می‌شود.
زندگی ماشینی و حرکت به‌سمت صنعتی شدن باعث شده تا کمی از ریشه‌های خودمان یعنی صنایع‌دستی فاصله بگیریم و خشکسالی‌‌های پیاپی در خراسان‌جنوبی و بی‌رونق شدن کشاورزی و دامداری و مهاجرت به شهر برای تأمین معیشت هنرصنعتِ دست را تحت‌تأثیر خود قرار داده است.
علاوه‌بر مهاجرت‌های بی‌رویه، ورود اجناس غیراستاندارد کشورهای دیگر به‌ویژه چین به بازار و حرکت جامعه به‌سمت نوگرایی افراطی در زندگی شهری باعث غفلت از هنر و رونق صنایع‌دستی شده است.
حال این پرسش باقی می‌ماند که آیا راه بازگشتی به زندگی با محصولات صنایع‌دستی هست؟ اگر راهی برای بازگشت باشد چقدر زمان برای توسعه نیاز داریم؟
صنایع‌دستی زمانی رکن اقتصادی خانواده محسوب می‌شد و همه افراد خانواده از آن سهمی داشتند و اینک به‌دلایلی که ذکر شد در پستوخانه ذهن جا خوش کرده و این نگرانی را به‌وجود آورده است که کاربرد خود را در گذر زمان از دست بدهد و تبدیل به کالایی موزه‌ای شود و تنها فخر فرهنگی آن برای ما باقی بماند.
از گذشته‌های دور نساجی سنتی و بافته‌های داری هنرصنعت شاخص منطقه بوده است که ملزومات زندگی مردم به‌ویژه نوعروسان و اقتصاد منطقه را در کنار کشاورزی و دامداری شامل می‌شده است.
حوله، پارچه، برک، جاجیم، گلیم، قالی و قالیچه و... ستارگان هزارنقش و هزاررنگ این استان است که با توجه و حمایت ویژه حیات دوباره خود را از سر گرفته است و توسعه صنایع‌دستی در قالب شکل‌گیری قطب شرقی‌ترین استان با مشارکت و همدلی همه به‌ویژه هنرمندان، صنعتگران و فرهیختگان استان اتفاق می‌افتد.
باید صنایع‌دستی و هنرهای سنتی خود را جدی بگیریم، چون صرفاً افتادن در ورطه آمار و ارقام تغییری در حوزه صنایع‌دستی ایجاد نخواهد کرد. اگر باور داریم که اقتصاد مقاومتی این استان که سال‌های خشکسالی پیاپی را به خود دیده با رونق صنایع‌دستی محقق می‌شود باید حامی صنایع‌دستی و تولید داخلی،با رویکرد کیفی‌سازی باشیم.
اگر به صنایع‌دستی و هنرهای سنتی خودمان مخصوصاً از طرف مردم توجه و افتخار نکنیم باید منتظر فروش اجناس خارجی با نازل‌ترین کیفیت و قیمت، که ویژه بازارهای کشورهای کمترتوسعه‌یافته و درحال‌توسعه تولید می‌شوند، باشیم.
جای امیدواری است که این روزها شاهد رشد صنایع‌دستی هستیم و دوباره توجه مردم به زندگی ساده و بی‌دغدغه و با صنایع‌دستی آغاز شده و شاید مهم‌ترین اصل برای بازگشت به روزهای درخشان صنایع‌دستی، مشارکت حداکثری مردم در حمایت از این محصولات و تولید آن‌ها و از طرفی دغدغه‌مندی تمام جامعه در مورد صنایع‌دستی و آشنایی با آن باشد.
صنایع‌دستی باید حامی اصلی خود را که مردم است دوباره به‌طور کامل پیدا کند و مستقل از حمایت صددرصدی دولتی، زمینه‌های رشد اقتصادی منطقه را فراهم کند تا اهداف برنامه اقتصاد مقاومتی محقق شود.
*معاون صنایع‌دستی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی
انتهای پیام/
