به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، احسان احمدی نیا در این نشست با ارائه مقاله «امکانات معماری دست کند در توسعه و تکمیل فضاهای شهرهای تاریخی ایران (نمونه مطالعه شده : قلعه – شهر ایزدخواست)» گفت: «نمونه مطالعه شده نشان می دهد که بهره گیری از معماری دست کند در کنار گونه دیگر معماری، به قابلیت اینگونه ساختار در امکان توسعه و تکمیل فضاهای شهری در شرایط خاص محیطی، زیستی و استراتژی های مترتب بر این دو عامل باز می شود.»
به گفته او، قابلیت های مورد بحث در ایزدخواست این امکان را فراهم می کرده تا از این نوع ساختار در کنار سایر وجوه معماری توامان بهره برداری کنند،بر همین اساس می توان گفت معماری دست کند در تجربه معماری ایرانی بخشی جدایی ناپذیر از معماری شهری محسوب می شده است و نگاهی به نقشه پراکندگی آثار دست کند در ایران این فرض را قوت می بخشد.
در ادامه نشست علی محمد چهارمحالی مقاله « همراهی دانش و تجربه، کلید یافتن مسیر درست در عمق زمین» را ارائه کرد.
او گفت: «در میان روش های مختلفی برای تراش و برش سنگ و به دست آوردن مسیر صحیح در عمق زمین توسط استاد سنگبر و مقنی انجام می شده است که نتیجه آن آثاری است مانند نهر داریون و دهانه آب رسان بلیتی به عنوان بخشی از حلقه آبی تاریخی شوشتر که در حافظه میراث جهانی به ثبت رسیده و همچنین سفته تاریخی باغ خان که تنها نمونه زنده از قنات های رودخانه ای و آب رسان است که به مدد دانش این انسان های توانا و سخت کوش ساخته شده اند.»
در پایان نشست نیز سجاد قربانی به بیان گوشه ای از مقاله معرفی معماری دست کند جزیره کیش با نگرشی بر ساختار شناسی این شیوه از معماری در استان هرمزگان پرداخت.
او گفت: «معماری دست کند در نقاط مختلف ایران قابل مشاهده است ؛جزیره کیش نیز بدلیل مرجانی بودن بستر اصلی و سبک معماری آن از این قاعده مستثنی نیست.»
او افزود: «بر این اساس هدف اصلی مقاله پیش رو شناخت و بررسی گونه ای متفاوت از معماری دست کند در جزیره کیش است.»
انتهای پیام/
