به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی کهگیلویه و بویراحمد، خیرالله خیراندیش روز شنبه 7 دی‌ماه 98 در جمع خبرنگاران با بیان این‌که وریسبافی از هنرهای دیرینه عشایر استان است، گفت: «این رشته به دلایل مختلف در لیست رشته‌های منسوخ‌شده در استان قرار گرفت اما این روزها با حمایت اداره میراث‌فرهنگی و همت زنان عشایر این شهرستان احیا شده است.»
او افزود: «وریس به شکل نوارهای پهن به عرض 5 تا ۱۵ سانتی‌متر و طول حدود 2 تا 10 متر است که از پشم گوسفند یا بز تولید می‌شود.»
خیراندیش گفت: «عشایر از وریس به‌جای طناب استفاده می‌کنند و معمولاً از آن برای بستن بار حیواناتی مانند الاغ یا قاطر، استقرار بهون یا سیاه‌چادر، حمل هیزم توسط زنان روستایی استفاده می‌شود همچنین نوع ریزبافت آن در گهواره کودکان و سایر کارهای تزیینی مورد استفاده قرار می‌گیرد.»
او با اشاره به روش بافت وریسبافی تصریح کرد: «ابتدا دار را به طول دلخواه بر روی زمین پهن و چله‌کشی می‌کنند و همزمان از صفحات چهارگوش چوبی که توسط نجاران محلی درست می‌شد به‌نام چپر که هرکدام دارای چهار سوراخ است نخ‌های تار را عبور می‌دهند.»
رئیس اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی ادامه داد: «بافنده وریس پس از انجام مراحل فوق بافت را شروع می‌کند و در این بافته چوب‌ها کار دهانه بافت را انجام می‌دهند که هر چه بافت وریس پهن‌تر و ریزتر باشد تعداد چوب‌ها بیشتر خواهد بود.»
او گفت: «پس از عبور دادن نخ‌ها از لابه‌لای تارها با استفاده از وسیله ساده‌ای از جنس چوب به طول تقریبی ۴۵ سانتی‌متر و عرض ۱۰ و قطر ۳ سانتی‌متر به نام دفه، تاروپود را به یکدیگر جفت می‌کنند و همچنین در بافت وریس معمولاً از نقوش هندسی جانوری استفاده می‌شود.»
خیراندیش عنوان کرد: «رنگ‌های به‌کاررفته در وریس معمولاً از پنج رنگ تشکیل شده که رنگ‌های اصلی رنگ قالب بافت وریس را انجام می‌دهند.»
بر پایه این گزارش هنر وریس بافی در زمره صنایع‌دستی عشایری کهگیلویه و بویراحمد است و بیشتر جنبه خودمصرفی دارد.
انتهای پیام/
