زاگرس رشته‌کوهی است که از غرب تا جنوب‌غربی ایران کشیده شده است .
این رشتهکوه استان‌های متعددی را در ایران و دیگر کشورهای همجوار در بر می‌گیرد .
استان‌های خوزستان ، چهارمحال بختیاری، اصفهان، کهگیلویه و بویراحمد، ایلام، کرمانشاه، کرمان، بوشهر، فارس، همدان، کردستان، مرکزی، لرستان و آذربایجان غربی از مناطقی هستند که در گستره زاگرس بزرگ قرار دارند .
باتوجه به آثار موجود در غارنشینی‌های زاگرس میتوان دریافت که از حدود ۱۰۰هزار سال پیش در این ناحیه انسان‌هایی سکونت داشته‌اند .
نام باستانی رشته‌کوه‌های زاگرس کُر یا «کور » است. برخی‌ها معتقد به اوستایی بودن این نام و برخی می‌گویند این کلمه از نام مهاجران هندو اروپایی ساکن در ساگارتی گرفته شده است.
گمان می‌رود اولین بار واژه زاگرس را حسن پیرنیا در کتاب خود با نام «تاریخ ایران از آغاز تا انقراض ساسانیان » آورده است.
این واژه به شکل زاگرس یا زاگروس به وسیله ترجمه آثار نویسندگان اروپایی و یونانی وارد از اواخر دوره قاجار وارد زبان فارسی شده و سپس بر روی نقشه ایران گذاشته شد.
قدمت جنگل‌های زاگرس به حدود ۵۵۰۰ سال پیش بر میگردد. درخت غالب جنگل.های زاگرس بلوط است . جنگل های زاگرس به دو بخش زاگرس شمالی و جنوبی تقسیم می‌شوند .
زاگرس، بزرگترین واحد ناهمواری ایران است.
رشته‌کوه‌های زاگرس در شمال و شرق استان خوزستان واقع شده‌اند و بلندی‌های این رشته‌کوه‌ها از مرکز به سوی باختر «جلگه خوزستان» به تدریج کاهش می‌یابد .
بلندترین قله رشتهکوه زاگرس، قله قاش مستان در استان کهگیلویه و بویراحمد است. از دیگر قله‌های زاگرس در این منطقه میتوان به زردکوه بختیاری، اشترانکوه، قالی‌کوه و کینو اشاره کرد.
انتهای پیام/
