به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان قزوین علیرضا خزائلی روز سه‌شنبه 25 بهمن 1401 با اعلام این خبر گفت: این آثار شامل آیین جوش‌عزا، آیین چاق‌چاقی و آیین زاری‌زاری منطقه الموت‌غربی و مهارت تهیه قوز حلوا ( حلوای گردو) ضیاءآباد ( شهرستان تاکستان) است.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی قزوین افزود: این نامه در راستای اجرای مواد «11 و 12» از قانون الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون حراست از میراث‌فرهنگی ناملموس مصوب سال 1384 مجلس شورای‌اسلامی و مواد «2و 3» آیین‌نامه اجرائی قانون مذکور مصوب 1387 هیات وزیران و همچنین آیین‌نامه مشارکت در پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس شهرها و روستاها مصوب 1400 هیئت وزیران و با رعایت مقررات آیین‌نامه اجرایی مذکور ارسال شده است.
او اظهارکرد: در این نامه به‌موجب قوانین مذکور مراتب ثبت ملی «آیین جوش‌عزا » به شماره 2724، «آیین چاق‌چاقی» به شماره 2725، «آیین زاری‌زاری» به شماره 2726 و «مهارت تهیه قوزحلوا» به شماره 2727 در تاریخ 22/8/1401 ابلاغ شده و بر هرگونه اقدام که موجب حفظ و احیای این میراث شود، تاکید شده است.
آخرین مرحله از عزاداری شب عاشورا جوش آن است که در این زمان معمولا نوحه خاصی خوانده می‌شود و سینه‌زنان با نوعی آرایش خاص در کنار هم قرار گرفته و با حرکات موزون دست و پا و به صورت هماهنگ نوحه را اجرای می‌کنند که این مراسم در منطقه الموت‌غربی به نام جوش عزا خوانده می‌شود.
آیین چاق‌چاقی، پس از اتمام سوگواری‌های شب عاشورا هیاتی کوچک شامل 8 تا 10 نفر در کوچه‌های روستای موشقین حرکت می‌کنند و جلوی درب منازل شروع به نوحه‌سرایی می‌کنند که این هیات و مراسم به نام چاق‌چاقی شهرت دارد.
آیین زاری‌زاری، در این آیین مردم پس از اتمام عزاداری شب عاشورا یک ساعت قبل از اذان صبح به مسجد باز می‌گردند و شخصی با نواختن شیپور یا کرنا آمادگی مسجد برای برگزاری این مراسم را اعلام می‌کند، پس از شنیدن صدای کرنا مردم برای نوحه‌خوانی راهی مساجد می‌شوند، آخرین نوحه زاری زاری است که در واقع بسیار سوزناك بوده و بعضا بداهه‌های مناسب شرایط روز نیز در آن آورده می‌شود.
مهارت تهیه قوزحلوا، این حلوا که عموما در مراسم سوگواری و ختم تهیه می‌شود از مهمترین نذری‌های ماه محرم و صفر در منطقه ضیاءآباد است که از خمیر تهیه شده از گردو، کمی آرد و شیره انگور تشکیل شده‌است. این حلوا به‌لحاظ موارد تشکیل‌دهنده کاملا بومی بوده و همه مواد آن در منطقه به‌دست می‌آید.
انتهای پیام/
انتهای پیام/
