گره‌چینی چوب از هنرهای ظریفی است که از اوایل دوره اسلامی ‌در ایران رایج بوده است. بر اساس شواهد و آثار موجود پیشینه هنر گره‌چینی در معماری ایران به دوره سلجوقی و صفوی باز می‌گردد. از دوران صفوی به بعد تعبیه شیشه‌های رنگی در چوب‌های مشبک رایج شده و در اصطلاح به "ارسی" مشهور شد. به طور کلی از چوب و فرآورده‌های آن در بناهای صد سال اخیر به عنوان مصالحی موثر در ستون‌های چوبی، پوشش‌ سقف‌های دوجداره خارجی و توفال‌سازی، در ساختن پنجره‌های ارسی و پنجره‌های ظریف با کارهای هنری مختلف گره سازی، قواره‌بری و غیره استفاده شده است. در شیراز از این سبک کار به طور معمول در ساخت درهای اماکن متبرکه، مقابر، منابر و از مشبک در پنجرهای منازل و کاخ‌ها و نرده‌ها استفاده می‌شده است. از ویژگی های شاخص گره چینی چوب در شیراز میتوان به ظرافت و پرکاری آن اشاره کرد. از نمونه های شاخص گره چینی چوب در شیراز میتوان به مسجد نصیرالملک،ارگ کریم خانی، مدرسه خان،آستان مقدس شاهچراغ(ع) اشاره کرد.