به‌گزارش میراث‌آریا، به نقل از دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، کسی که در ماه رمضان مسافرت می‌کند در هر مورد که نماز را باید شکسته بخواند، نباید روزه بگیرد و در هر مورد که باید نماز چهار رکعتی (تمام) بخواند، مانند مسافری که ۱۰ روز در یک محل، قصد ماندن می‌کند یا این که مسافرت شغل اوست، واجب است روزه را نیز به جا بیاورد. (مگر در مواردی که استثنا شده است)

هرگاه روزه‌دار بعد از ظهر مسافرت نماید باید روزه‌ خود را تمام کند اما اگر پیش از ظهر مسافرت نماید، روزه‌اش باطل است ولی قبل از آن که به حد ترخص برسد، نمی‌تواند روزه را افطار کند و اگر پیش از آن افطار کند بنابر احتیاط کفاره‌ (افطار عمدی روزه‌ ماه رمضان) بر او واجب است. البته اگر از حکم مسأله غافل بوده، کفاره ندارد.

منظور از حد ترخص، مکانی است که در آنجا اذان شهر شنیده نمی‌شود و دیوارهای شهر هم دیده نمی‌شود. هرچند بعید نیست که شنیده نشدن اذان برای تعیین حد ترخص کافی باشد.

هرگاه مسافر پیش از ظهر وارد وطن شود یا به جایی برسد که قصد ۱۰ روز توقف دارد، چنانچه کاری که روزه را باطل می‌کند، انجام نداده باشد باید روزه بگیرد و اگر انجام داده، باید بعداً قضا کند ولی اگر بعد از ظهر وارد شود نمی‌تواند روزه بگیرد.

مسافرت در ماه رمضان هر چند برای فرار از روزه باشد جایز است. البته بهتر است به سفر نرود مگر این که سفر برای کار نیکو یا لازمی باشد.

مسافری که تصمیم به اعتکاف در مسجد الحرام دارد، اگر قصد اقامت ۱۰ روز در مکه‌ مکرمه نماید و یا نذر کرده باشد که در سفر روزه بگیرد بر او واجب است بعد از این که دو روز روزه گرفت، اعتکاف خود را با روزه‌ روز سوم کامل کند ولی اگر قصد اقامت و یا نذر روزه در سفر نکرده باشد، روزه‌ او در سفر صحیح نیست و با عدم صحتِ روزه، اعتکاف هم صحیح نیست.

انتهای پیام/