به گزارش میراث آریا، مراسم سنتی دَمَه درِکَری به همت استاد حسین صفری پژوهشگر تاریخ و فرهنگ شهرستان دلیجان و با حضور استاد فریدون جنیدی شاهنامه پژوه، مدرس دانشگاه، نویسنده و محقق، استاد محمد ناصری فرد پژوهشگر برجسته سنگ‌نگاره های ایران ، محمد مشهدی نوش آبادی پژوهشگر و عضو هیأت دانشگاه، پژوهشگر آیین های ایرانی و جمعی از علاقه‌مندان به تاریخ و فرهنگ کهن ایران و دلیجان، ظهر جمعه ۱۹ مهرماه ۱۴۰۳ در محل بوم‌گردی سِرای دیلیگُن در منطقه برگ بهشت دلیجان برگزار شد. 

آیین سنتی دَمَه درِکَری نیایش خداوند است برای آن که این همه ارزانی را برای انسان‌ها داشته است. از جمله کارهایی که دلیجانی‌ها در آغاز پاییز در دشت قنات وِرگَوِشت (برگ بهشت) و دیگر کشتزارها و دشت‌های پیرامون دلیجان انجام می‌دادند، دم درکری بود.

با چیدن کلوخ‌ها بر روی هم اتاقکی گرد و هرمی شکل کوچک فراهم می‌آوردند و داخل آن را با چوب و هیزمی که آتش می‌زدندند و آن را آنچنان گرم می‌کردند که از حرارت این آتش، درون این کوره یا دَمه سرخ می‌شد. 

پس از سرخ شدن کلوخ‌های بخش داخلی این کوره دمه، چوب و خاکسترهای اضافی آن را بیرون ریخته و سیب زمینی و یا چغندر لبو، هویج ایرانی (زردک) داخل آن می‌ریختند و کلوخ‌های داغ این کوره یا اتاقک را بر روی آن آوار می‌کردند و در پایان یک سنگ کوچک به اندازه یک کف دست بر روی آن می‌گذاشتند و روی همه آن را با خاک نرم می‌پوشاندند تا سیب زمینی‌ها دم کند. پس از آن به انجام کارهای دیگر می‌پرداختند که گاهی کار کشاورزی و یا گاهی انجام بازی های بومی و محلی بود.

آیین دمه درِکَری در آغاز پاییز و هنگامی بود که محصول خود را برداشت کرده بودند.

کشاورزان هنگام برداشت به ویژه هنگام پرحاصلی و برداشت خوب، بخشی از آن را بر روی زمین باقی می‌گذاشتند تا دیگران هم از آن برداشت کنند و در سال‌های دیگر باز هم همه محصول را خوب گردآوری نمی‌کردند تا دیگران هم بیایند و از آن بهره‌ای ببرند و این زندگی کشاورزان را به گونه‌ای، نشان از عرفانی زیستن آنها بوده است که محبت بدون شرط داشته‌اند چرا که پایه عرفان محبت بدون شرط است.

انتهای پیام/