هانی رستگاران، روزنامه‌نگار و کارشناس میراث فرهنگی در یادداشتی نوشت: میراث فرهنگی، بازمانده از نیاکان ما همچون زمزمه‌ای خاموش از اعماق تاریخ، در گوش جان ما می‌پیچد. این میراث، تنها مجموعه‌ای از اشیا و آثار باستانی نیست، بلکه داستانی است از زندگی، تلاش، هنر و اندیشه کسانی که پیش از ما در این خاک زیسته‌اند. این میراث، نه‌فقط نشانه‌ای از گذشته، بلکه ریشه‌ای است که ما را به زمان پیوند می‌دهد و هویت ما را شکل می‌بخشد.

میراثی که همچون کتابی است که هر صفحه آن، روایتی دارد از فراز و نشیب تمدن‌ها، از جنگ‌ها و صلح‌ها، از غم‌ها و شادی‌ها. هر بنای تاریخی، هر اثر هنری، هر دست‌نوشته کهن، پنجره‌ای است به‌سوی دنیای گذشتگان. با نگاه به این آثار، می‌توانیم عمق فرهنگ و هنر آن‌ها را درک کنیم، می‌توانیم ارزش‌ها و باورهایشان را بشناسیم و می‌توانیم با خودمان و هویتمان آشناتر شویم. در دل میراث، نه‌فقط سنگ و آجر، بلکه روح و جان نیاکانمان نیز جای دارد. وقتی در خرابه‌های تخت جمشید قدم می‌زنیم، صدای قدم‌های پادشاهان را می‌شنویم، وقتی به نگارگری‌های دیوارهای اصفهان خیره می‌شویم، ذوق و سلیقه هنرمندان را حس می‌کنیم. این آثار، نه‌فقط یادآورگذشته، بلکه الهام‌بخش حال و آینده ما نیز هستند.

تاریخی که میراث فرهنگی برای ما باقی گذاشته است، پلی است بین نسل‌ها. این پل، ما را به تاریخ متصل می‌کند و به ما می‌آموزد که چگونه گذشتگانمان با چالش‌ها روبرو شده‌اند و چگونه تمدنی عظیم بنا کرده‌اند.

این میراث، نه‌تنها مایه افتخار و غرور است، بلکه مسئولیت سنگینی را نیز بر دوش ما می‌گذارد. ما باید امانت‌دار شایسته‌ای برای این گنجینه‌ها باشیم و آن‌ها را به‌درستی حفظ کرده و به نسل‌های آینده منتقل کنیم. حفاظت از میراث فرهنگی، پاسداشت هویت و فرهنگ خودمان است. این میراث، نه‌فقط میراث ایران، بلکه میراث بشریت است. ما باید با آگاهی و مسئولیت‌پذیری، در حفظ و نگهداری آن تلاش کنیم. بیایید با شناخت و احترام به میراث نیاکان، ریشه‌های خود را محکم‌تر کنیم و با الهام از گذشته، آینده‌ای روشن‌تر بسازیم. میراث نیاکان، همچون نوری است که راه را برای ما روشن می‌کند و به ما یادآوری می‌کند که از کجا آمده‌ایم و به کجا می‌رویم.

اما در این رهگذر تخریب میراث فرهنگی، زخم عمیقی است که بر تن زمان نشسته و گوشه‌ای از هویت یک ملت را نابود می‌سازد. این خسارت نه‌تنها به بناهای سنگی و آثار هنریمحدود نمی‌شود، بلکه روح و روان جمعی انسان‌ها را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. هر آجر، هر نقش و نگار بر دیوارها، حاکی از داستان‌هایی است که از گذشتگان ما به یادگار مانده و حال، در سایه بی‌توجهی و غفلت، به فراموشی سپرده می‌شود.

میراث فرهنگی، همچون درختی تنومند از ریشه‌های تاریخ،گذشته و فرهنگ یک ملت است. تخریب این درخت، تبعاتی جبران‌ناپذیر در پی دارد. با هر ویرانی، پرده‌ای از نقش‌ها و رنگ‌ها که بیانگر عشق، اندیشه و خلاقیت انسان‌هاست، پاره می‌شود. این تخریب، پیوند ما با نیاکان را قطع کرده و فرصتی برای نسل‌های بعدی برای شناخت و درک هویت خویشرا سلب می‌کند. آسیب‌های عمدی و غیرعمدی، میراثی را که باید به‌عنوان گنجینه‌ای از دانش و هنر پاس داشته شود، به بی‌هویتی و نابودی می‌کشاند. روشن است که این آثار نه‌تنهابرای بازماندگان؛ بلکه برای بشریت به‌عنوان یک کل، ارزشی فراموش‌نشدنی دارند. هر بنای تاریخی و هر اثر هنری، یک داستان را روایت می‌کند؛ داستانی از تلاش انسان‌ها در گذار زمان. وقتی این داستان‌ها نابود می‌شوند، انسانیت عملاً بخشی از تاریخ خود را از دست می‌دهد.

در این میان، سکوت ما به‌سان شریک جرم در این تخریب است. بی‌توجهی به میراث فرهنگی، کم‌اهمیتی به تاریخ و فرهنگ است که نه‌تنها به ما، بلکه به نسل‌های آینده آسیبمی‌زند. اگر ما امروز صدای خود را بلند نکنیم و از این گنجینه‌ها حفاظت نکنیم، فردا با حسرتی عمیق خواهیم نگریست به آنچه در دسترسمان نبوده و از دست‌رفته است.

پاسداری از میراث فرهنگی، مسئولیتی جمعی و تاریخی است. هر یک از ما می‌توانیم با آگاهی از اهمیت این آثار و تلاش در حفظ آن‌ها، نقشی در جلوگیری از تخریب‌های آتیایفا کنیم. بیایید هوشیار باشیم و با احترام به این گنجینه‌های نادر، دست در دست یکدیگر بگذاریم تا نسلی آگاه و متعهد به هویت فرهنگی خود پرورش دهیم.

تخریب میراث فرهنگی و تاریخی، فقط ویرانی سنگ‌ها و بناها نیست؛ بلکه از بین رفتن تاریخ و فرهنگی است که بایداز نسلی به نسل دیگر منتقل شود. این فاجعه، تنها زمانی پایان می‌یابد که ما برای پاسداری از هویتمان برخیزیم و زمین، آسمان و تاریخ را در کنار هم به احترام نگه‌داریم. اینکه چه میزان در این مسیر کوشش کردیم و به عامه‌ مردم آموزش‌های لازم را در راستای فرهنگ‌سازی، ارائه کردیم، پرسشی اساسی است که باید دائماً پرسیده شود؛ اما بی‌شک همین امروز هم دیر نیست، با بهره‌گیری از توان و ظرفیت‌های کارشناسان خبره و با تجربه در این حوزه می‌توان بجای کوچک کردن حریم امن، آن را بهینه و صحیح مدیریت کرد.

انتهای پیام/