به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، کرسی ترویجی معماری آرامگاهی صوفیان در ایران 30 مرداد 1401، با حضور علیرضا انیسی معاون پژوهشی پژوهشگاه به‌عنوان ارائه دهنده، علیرضا قلی‌نژاد پیربازاری معاون فناوری و کاربردی‌سازی، مدیر جلسه و محمد‌حسن طالبیان عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، در جایگاه ناقد بصورت مجازی برگزار شد.

 علیرضا انیسی در این نشست با نگاهی مختصر به پیدایش تصوف در ایران به بررسی تحولات صوفیه از قرن 2 تا 8 قمری پرداخت و با معرفی گونه‌های اصلی معماری صوفیان شامل خانقاه و آرامگاه و بیان ویژگی‌های آنها نمونه‌های معماری موجود را بررسی کرد.  

او گفت: «با توجه به گسترش تصوف از قرون 7 تا 9 قمری، ساخت آرامگاه مشایخ این مسلک با شیوه خاصی در این دوره توسعه یافت.»

عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری با بیان‌اینکه موضوع زیارت تأثیر زیادی بر پیدایش مقابر صوفیان داشته است، افزود: «بناهای آرامگاهی مشایخ تصوف به صورت مجموعه‌ای از بناها  شکل گرفته‌اند و ترکیبی از مقبره و سایر فضاهای مورد نیاز زندگی و آداب اجتماعی صوفیان هستند که هسته اولیه این مجموعه‌های آرامگاهی خانقاه شیخ و یا مراد صوفی بوده است.»

به گفته انیسی، مقبره صوفیان در مجموعه‌های آرامگاهی به دو شکل اصلی فضای بسته و یا سرباز/ حضیره قرار گرفته‌اند و ساخت مجموعه‌های آرامگاهی تابع سنت محلی معماری بودند و هماهنگ با نیازهای صوفیان برپا می‌شدند.

او ایوان و گنبدخانه را دو عنصر اصلی معماری خواند که عموما در شکل‌گیری این بناها موثر بوده‌اند و افزود: «مجموعه‌های آرامگاهی صوفیان به دلیل ویژگی‌های طراحی، ساختمانی و تزییناتی دارای موقعیت رفیعی در معماری ایران هستند و در زمره برجسته‌ترین آثار به حساب می‌آیند.»

انیسی با اشاره به اینکه بناهای آرامگاهی تصوف به عنوان مکانی مقدس و سمبلی از بهشت دارای کیفیت معماری و ساختمانی ارزشمند هستند و به نحوه شایسته‌ای با طرح‌های تزیینی و کتیبه‌های گوناگون از گچ و کاشی، آرایش شده و از زیبایی بصری برخوردارند تصریح‌ کرد: «بانیان این بناها عموما حکام و یا امرای وقت بودند که به تبعیت از مردم و برای احترام به این شخصیت‌های محبوب بانی ساخت چنین مجموعه‌هایی شدند.»

انتهای پیام/