در شانزدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری و صنایع وابسته که در بهمن ماه سال 1401 در پایتخت انجام شد، تمامی استان‌های کشور سعی بر این داشتند تا توانمندی‌های گردشگری و صنایع‌دستی خود را به صورت هرچه بهتر به منصه ظهور بگذارند، در این وادی استان مرکزی هم از این امر مستثنی نبود و سعی برآن داشت تا توانایی‌های خود را به مانند دیگر استان‌ها در این نمایشگاه مطرح کند.

استان مرکزی با داشتن شرایط مناسب از لحاظ موقعیت جغرافیایی، بافت تاریخی، صنایع‌دستی، طبیعت زیبا همانند سایر استان‌های کشور نه تنها ظرفیت کمی در این باب نداردT چه بسا این ظرفیت‌ها می‌تواند این استان را به یکی از قطب‌های کشور تبدیل کند و تعادل مثلث گردشگری کشور را برهم زند، اما آنچه که مسلم است و بر دیدگان هیچ کس پوشیده نیست این است که هرآنچه بخواهیم در قالب یک مکان توریستی معرفی کنیم در این استان وجود دارد، در این یادداشت به ایجاد چرایی و چگونگی حصول شرایطی که باعث ایجاد ارزش افزوده در صنعت گردشگری استان می‌شود از پنجره نگاه خود می‌پردازم.

شاید خیلی‌ها به این موضوع فکر کرده باشند که چرا یک استان در مرکز ایران با داشتن جاذبه‌های فوق‌العاده که بدون هیچگونه اغراق و غیاث اللغات می‌توان آن را ایران کوچک بنامیم، آن طور که باید و شاید نتوانسته سهم خود را از گردشگری بردارد.

همانطور که همه می‌دانیم امروزه کلید واژه به یک مفهوم گسترده تبدیل شده است که واژه آرایی این دو کلمه به وسعت کره خاکی رسیده است و هر موضوعی برای بازنمایان شدن در هر زمینه‌ای نیازمند به استفاده درست از این مفهوم  است. در رابطه با استان مرکزی هم این موضوع نیاز به یک همت والا از جانب افرادی است که به هر گونه‌ای که می‌توانند این منطقه را در دنیای مجازی که به یکی از مهم‌ترین راه‌های کسب اطلاعات تبدیل شده تبلیغ کنند و سئوسازی در رابطه با استان و شهرهای آن را به یک امر حیاتی تبدیل کنند چرا که هر کسی برای مطرح کردن طرح گردشگری و ایجاد یک سفر در حد و حدود شخصی، خانوادگی و حتی سازمانی قطعا به فضای مجازی که دردسترس‌ترین امکان موجود است رجوع می‌کند و با دیدن امکانات و جاذبه‌ها و عکس‌های استان مرکزی به شرط قرار گرفتن در صفحات اول موتورهای جستجوگر مقصد سفر خود را استان مرکزی انتخاب خواهد کرد.

اما موضوع ایجاد تولید محتوا فقط به این شکل کافی نیست و بایستی از طریق تولید محتوا در سطح فضاهای دیگر ارتباطی مانند رسانه ملی و به صورت پیوسته کمک موثری خواهد داشت که این موضوع می‌تواند از طریق بودجه‌ای که برای طرحهای گردشگری در شهرداری‌ها و استانداری‌ها و به جهت تبلیغات صرف می‌شود در یک فضای مناسب هرینه شود.

اما آنچه که مکمل تمامی ایده‌ها و نظرهاست جذب سرمایه‌گذار واقعی است که این امر در مرحله اول با ایجاد بستر در روابط افراد و سازمان‌ها و ارگان‌های دولتی محقق می‌شود و تا مادامی که این موضوع دارای یک گروه مستقل و دارای بودجه در استانداری نباشد و شهرداری‌ها ملزم به قبول موضوع گردشگری در سطح شهرها و تقبل هزینه نشوند سرمایه‌گذاری از طرف بخش خصوصی صورت نمی‌گیرد.

سرمایه‌گذاری هم بایستی از طریق  بانک‌های استانی  به طرح‌های موجه‌تر گردشگری و به افرادی که دارای بی پی بهتری هستند و به صورت کامل و در یک اتاق شیشه‌ای با بهترین نوع تسهیلات پرداخت شود.

جذب سرمایه‌گذار خارج از استان نیز باید با فراهم‌آوری و ساده‌سازی شرایط انجام گرفته و به صورت کاملا شفاف باشد، اما چگونگی جذب سرمایه‌گذار نیز باید از طریق یک هیئت کاملا موجه و با داشتن ایده‌های نو و افراد جوان که در سطح استان کم نیستند مطرح شود (چرا که آنچه مسلم و پر واضح است ایده‌های گذشته یا جالب نبوده و یا در حد کتابت باقی مانده‌اند) تا سرمایه‌گذاران انگیزه لازم را برای ایجاد هزینه و برداشت را داشته باشند.

انتهای پیام/

انتهای پیام/