به‌گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خوزستان، هانی خادمی‌مهر 20 اسفندماه 1401ظهار کرد: اگر روی دهانه‌های این پل که در خاک مدفون شده‌اند، حفاری و مرمتی انجام شود به زیبایی‌های پل افزوده شده و کارکرد اصلی پل برای ما شناخته می‌شود.

سرپرست اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی اندیمشک با بیان این‌که معماری این پل تاریخی بی‌نظیر است خاطرنشان کرد: احیای پل صیحه، فرصت مناسبی برای رونق گردشگری این شهرستان خواهد بود اما متأسفانه تاکنون اعتباری به این موضوع تخصیص نیافته است.

او با اشاره به اینکه پل صیحه در سال ۸۲ مرمت و سامان‌دهی شد و با تأکید بر این‌که اداره میراث‌فرهنگی اندیمشک برای مرمت و احیای مجدد این پل به اعتبار نیاز دارد خاطرنشان کرد: بعد از یک بار مرمت انجام‌شده و با گذشت سال‌های زیادی از اولین مرمت، هنوز هم عملیات مرمتی تکمیلی روی این پل انجام نشده است.

پل صیحه یا آباره عباس‌خان در هشت کیلومتری جاده‌ اندیمشک به شوش و در حاشیه شرقی جاده واقع شده است. این پل در سال ۱۳۷۹ شناسایی و خاک‌برداری و مرمت آن از سال ۱۳۸۰ آغاز شد. پل صیحه ۱۲ دهانه دارد و در گذشته کاربری انتقال آب داشته و آب را از رودخانه‌ دز به ‌وسیله‌ کانال به این منطقه می‌آورده است. پس از عبور آب از روی پل، زمین‌های کشاورزی آن طرف پل آبیاری می‌شدند. پاهای آب‌روی این پل فقط برای آبیاری زمین‌های کشاورزی به‌ کار می‌آیند و در اصطلاح به آن‌ها آباره گفته می‌شود.

مصالح به‌کار رفته در ساخت این بنا که به دوره‌ صفوی تعلق دارد شامل سنگ، آجر همراه ملات گل، آهک و ساروج هستند. پی‌‌ پایه‌های این پل از سنگ، ستون‌ها از آجر و دیواره‌های فوقانی از سنگ هستند. دریچه‌های پل در جهت خلاف جریان آب و هم در جهت موافق آن پیش‌آمدگی‌هایی دارند که در اصطلاح موج‌شکن‌اند. افزایش مقطع طولی پل و سنگین‌تر کردن پایه‌ها برای خنثی‌سازی رانش حاصل از تاق‌های بزرگ، در استحکام پل در مقابل فشارهای شدید آب در هنگام طغیان رودخانه‌ها و هدایت مناسب آب از لحاظ مکانیکی و مهندسی در دوام پل تاثیر بسیاری داشته است. 

پل صیحه در نهم اردیبهشت‌ماه 1382 با شماره 8376 در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.

انتهای پیام/