نظریه متعالی و ایده مترقی تجلیل و تکریم و توقیر و تعظیم بزرگترها، اساتید، پیشکسوتان، فحول صاحب‌سبک و رجال صاحب‌نظر که با طراحی سنت حسنه چهره‌های ماندگار در صدا و سیما به یک گفتمان برتر در کشور تبدیل شده، به ۶ دلیل زیر، یک امر راهبردی و در خور اهمیت و دارای اولویت در مدیریت فرهنگی و هنری دولت است:
اول: جوانان به‌خصوص فعالان فکری‌فرهنگی نیاز جدی به شناخت الگوها، اسوه‌ها، قله‌ها و برجستگانی دارند که با تأسی به آنها راه را بیابند.
دوم: در جوامع سلبریتی‌زده شبیه به جامعه ما که متاسفانه برخی فوتبالیست‌ها و سینماگرها گروه مرجع اجتماعی شده‌اند (refrence group)، شناساندن حرفه‌ای و معرفی تکریم‌آمیز فحول هنری و فکری، نه یک امر مستحب بلکه واجب عینی است.
سوم: پیشکسوتان بدانند در دوره حیاتشان، از آنها قدرشناسی و حق‌دانی و سپاسگزاری خواهد شد و نکوداشت‌ها و بزرگداشت‌ها به بعد از مرگ بزرگان حواله نمی‌شود (به قول مرحوم شریعتی، ما ایرانیان متهمیم که مرده پرستیم).
چهارم: از ده‌ها آدم توانمند که در این حوزه‌ها زیست می‌کنند، رونمایی رسانه‌ای خواهد شد.
پنجم: منش و روش حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در توجه به بزرگان فکر و معرفت و هنر در نظام اداری و اجرایی کشور امتداد می‌یابد.
ششم: در جمهوری اسلامی باید منطق نبوی «وَقِّرُوا كِبارَكُمْ» را پیگیری کنیم.
پیامبر اعظم(ص) بزرگان هر قومی ـ حتی غیر مسلمانان ـ را تکریم می‌کرد و صفات خصال بزرگان هر قوم رو می‌ستود (نظیر صفت بخشندگی حاتم طایی). فلسفه برخی ازدواج‌های رسول اعظم، رعایت حرمت بانوانی بود که در جنگ‌ها اسیر می‌شدند و از خانواده کرام بودند.
امیرالمومنین(ع) هم به مالک دستور می‌دهد که از افراد اصیل و داری نجابت و اصالت و ریشه و اندیشه در مدیریت‌ها استفاده کند.
در قرآن در موارد متعددی تصریحاً و تلویحاً، احترام و تکریم بزرگترها تاکید شده است؛ حتی حضرت ابراهیم به عموی کافر خود در بدو امر احترام می‌گذارد و حرمت ریش سفیدش را نگه می‌دارد. در ماجرای خضر و موسی، دعای حضرت زکریا، فراق حضرت یعقوب و یوسف و ده‌ها مثال دیگر، ماجرای حرمت نهادن به پیرمردان و بزرگترها و پیشکسوت‌ها مطرح شده است.
انتهای پیام/
انتهای پیام/
