گلاره محمدی منتقد سینما در یادداشتی نوشت: علیرضا امینی در طول فعالیت 30 ساله‌اش در سینمای ایران تجربیات متفاوتی را از سر گذرانده است؛ از کارگردانی فیلم‌های کوتاه تا دستیاری کارگردان در فیلم تحسین شده «زمانی برای مستی اسب‌ها»، از فیلم‌هایی با مخاطب خاص مانند «استشهادی برای خدا» تا مسابقه «سیزده شمالی»، اما در کارنامه او حضور فیلم‌هایی با مضامین اجتماعی بیش از هر ژانر دیگری به چشم می‌خورد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «هفت دقیقه تا پاییز»، «انتهای خیابان هشتم» و «بلوک ۹ خروجی ۲» اشاره کرد. 

سریال «قهوه ترک» در ادامه همان دغدغه‌مندی قرار می‌گیرد؛ تب مهاجرت و معضلاتی که در این مسیر می‌تواند پیش روی هر مهاجری قرار گیرد. این سریال داستان دختر جوانی را روایت می‌کند که به دلیل مرگ یک بیمار مجبور به مهاجرت می‌شود، اما این مساله تنها دلیل مهاجرت این پرستار جوان نیست و کم‌کم پای شخصیت‌های دیگری هم به این داستان باز می‌شود. 

ترانه (سارا رسول‌زاده) پرستار جوانی است که علاوه بر کار در بیمارستان در زمینه موسیقی نیز فعال است. او گیتاریست یک گروه موسیقی است که شب‌ها بعد از کار به اجرا می‌پردازد. طنین خواهر دوقلوی ترانه است که ظاهراً شبیه به اوست، ولی در باطن کاملاً متفاوت؛ یکی سراسر شور و شوق و احساس و دیگری سراپا منطق و عقل. 

استفاده از این ویژگی یعنی دو انسان (خواهر) با ظاهری یکسان و درونی متفاوت در سینما عنصری جذاب برای تماشاگر به شمار می‌آید و پیش از این نیز امتحان خود را پس داده است. این انتخاب، دست نویسنده (محمد رضایی‌راد) را برای تعلیق در داستان، قصه‌پردازی و پیشبرد روند فیلمنامه باز می‌گذارد. نویسنده با طراحی این دو شخصیت به نوعی وجوه متفاوت و متضاد انسان‌ها را به تصویر کشیده و از طریق قرار دادن پرسوناژها روبه‌روی یکدیگر زوایای پنهان شخصیتی آنان را عیان می‌سازد. 

از سوی دیگر حضور چهره‌های شناخته شده و صاحب سبکی چون محمد شایسته در جایگاه تهیه‌کننده مجموعه با سریال موفق و پرمخاطب «می‌خواهم زنده بمانم»، بازیگران نامداری مثل حامد بهداد، شاهرخ فروتنیان و امیر جعفری، محمد رسولی بعنوان فیلمبردار (که فیلم درخشان «زالاوا» را در کارنامه دارد)، حمید نجفی‌راد تدوینگر خوش ذوق و بابک کریمی‌طاری در مقام طراح صحنه، انگیزه دنبال کردن قسمت‌های سریال را تقویت می‌کند. 

نکته دیگری که در مورد این سریال باید به آن پرداخت، بحث تولید مشترک است. تولید مشترک سینمایی از جمله مواردی است که سینمای ایران همواره در تلاش برای دستیابی به آن بوده است. هدف از تلاش برای انجام این مهم، ارتقای سطح کیفی آثار تولید شده و نیز تعامل با عوامل برون مرزی برای کسب دانش روز فیلمسازی در دنیاست. این اتفاق در صنعت سینمای جهان، اتفاقی مرسوم است و کشور ترکیه که چندی است در زمینه تولید و پخش مجموعه‌های تلویزیونی گوی سبقت را از نمونه‌های مشابه در سایر کشورهای منطقه ربوده است، یکی از بهترین مقاصد برای سینماگران ایرانی محسوب می‌شود. ضمن اینکه تغییر جغرافیا می‌تواند در قصه، تنوع قابل توجهی ایجاد کند و در پرداخت شخصیت‌ها و شکل‌دهی به درام، مسیر تازه‌ای را پیش روی سازندگان قرار دهد. 

باید منتظر ماند و دید مسائل مطرح شده تا اینجای داستان در آینده‌ای نزدیک چه سرانجامی پیدا می‌کند و انتظارات مخاطبِ پیگیرِ مجموعه چگونه پاسخ داده می‌شود. 

انتهای پیام/