علیرضا حسن پور، کارشناس ارشد گردشگری در یادداشتی نوشت: یکی از الگوهای فضایی گردشگری شکل گرفته در عصر پسامدرن گردشگری در طبیعت یا طبیعت‌گردی است. این الگوی فضایی در برگیرنده رویکرد گردشگران به محیط طبیعی و جامعه بومی محلی با انگیزه‌های متفاوتی است که گردشگر از سفر به محیط طبیعی یا طبیعت مد نظر دارد. از این رو گستره فضایی این الگو محیط طبیعی را در بر می‌گیرد که می‌تواند به عنوان مثال تجربه سبک زندگی روستایی در روستاها، ساحل، جنگل، کوه و نظیر آن ها باشد.
این الگوی فضایی از گردشگری، در برگیرنده گونه‌های متفاوتی از گردشگری است که تجربه زندگی روستایی محور را در این فضا فراهم می‌کند. در این بین نکته مهم، تمایزی است که بین گردشگری مبتنی بر طبیعت به عنوان یک الگوی فضایی و اکوتوریسم به عنوان یک گونه از گردشگری وجود دارد. این در حالی است که در بیشتر مواقع این دو مترادف هم محسوب و حتی گاهی یکی پنداشته می‌شود.
گردشگری در طبیعت یک الگوی فضایی از گردشگری و شکل دهنده متنی فضایی است که خوانش آن در پیرامون سفر به نقاط طبیعی با محوریت جامعه محلی با انگیزه‌های متفاوت از سوی گردشگران انجام می شود، همچنین در بازار جهانی گردشگری، گردشگری در جوامع محلی بخش کلی محسوب می‌شود که اکوتوریسم جزئی از آن در کنار گردشگری ماجراجویی است.
توسعه پایدار هدف اصلی از تاسیس اقامتگاه‌های بوم‌گردی
اقامتگاه بوم‌گردی نوعی از محل‌های اسکان برای مسافران است که همسو با طبیعت و بر خلاف هتل‌ها که ویژگی یکسان و کاملا مدرن دارند، دارای ویژگی محیطی و بومی- فرهنگی خاص خود بوده و به نوعی اقامتگاهی بومی و محلی است که عمدتا در خانه‌های قدیمی بازسازی شده و با شیوه‌ای که مطلوب برای مسافران باشد اداره می‌شوند. هدف اصلی از این توسعه و ساخت این اقامتگاه‌ها دستیابی به توسعه پایدار در جوامع بومی است. در این طرح عمدتا اعضای یک خانواده مدیریت اقامتگاه را برعهده دارند و خدمات تنظیم شده را به مهمانان خارجی و داخلی ارائه می‌دهند.
در حقیقت از اصلی‌ترین شروط این اقامتگاه‌ها مشارکت و همکاری اعضای صاحبخانه (اقامتگاه) و سایر افراد محلی در تمام فعالیت‌های گردشگری و خدماتی به گردشگران در مقصد است. این خدمات عموما شامل تولید و عرضه صنایع‌دستی بومی، پخت و ارائه غذاهای بومی و نوشیدنی محلی، برگزاری مراسم‌های آیینی و سنتی و آشنایی با سایر ویژگی‌ها و جذابیت‌های گردشگری مقصد است. در این طرح سعی شده تا آرامش زندگی سنتی به مهمانان انتقال داده شود و آن‌ها را از مشغله‌های زندگی دنیای صنعتی و مدرن کاملا بدور نگه دارد.
خصوصیات اقامتگاه‌های بوم‌گردی
طبق تعریف اقامتگاه‌های بوم‌گردی، اقامتگاه‌هایی هستند که در محیط‌های طبیعی با رعایت بالاترین سطح ممکن ضوابط زیست محیطی و به شکلی سازگار با معماری بومی و سیمای طبیعی منطقه احداث شده و ضمن حداکثر تعامل با جامعه محلی، زمینه حضور و اقامت طبیعت‌گردان را با کیفیتی قابل قبول و تعریف شده در محیط‌های طبیعی فراهم می‌کند. بر این اساس این اقامتگاه‌ها باید شرایطی را رعایت کنند که بدین شرح هستند: کمترین آسیب را به محیط زیست اطراف اعم از طبیعی و فرهنگی وارد کنند، کمترین تاثیر ممکن را هنگام ساخت و ساز بر روی محیط طبیعی اطراف بگذارند، متناسب و هماهنگ با بافت فیزیکی و فرهنگی منطقه باشند و با توجه به شکل، ظاهر، رنگ و معماری محلی ساخته شده باشند، از روش‌های پایدار برای به دست آوردن آب مصرفی و کاهش مصرف آن استفاده کنند، دارای سیستمی کارآمد برای دفع پسماندها و پساب‌ها باشند، در حد امکان از منابع انرژی جایگزین با رعایت اصول پایداری بهره‌مند باشند، در راستای همکاری با انجمن‌های محلی تلاش کنند، برنامه‌های آموزشی درباره محیط‌های فرهنگی طبیعی و فرهنگی منطقه برای کارمندان و گردشگران ترتیب دهند و با شرکت در برنامه‌های تحقیقاتی، به توسعه ی پایدار منطقه کمک کنند.
انتهای پیام/
نظر شما