این هنر را برای این «قلمکار» می خوانند که در گذشته دور با قلم بر روی پارچه های پنبه ای، طرح های مورد نظر را نقاشی و سپس با مواد شیمیایی ویژه ای نسبت به تثبیت رنگ ها اقدام می کرده اند، لیکن به دلیل فقدان هماهنگی لازم بین نقوش و نیز از آنجا که این کار مستلزم صرف وقت فراوانی بود تکامل تدریجی قلمکار سازی باعث شد تا برای دسترسی به تولید بیشتر و همچنین ایجاد هماهنگی و یکنواختی نقوش استفاده از مهرهای چوبی جایگزین استفاده از قلم شود و به جهت استفاده عمومی از پارچه های قلمکار، نقش اندازی بر روی کتان، چلوار، کرباس و سایر انواع پارچه نیز رواج یابد.