سعید احمدی، کارشناس فرهنگی در یادداشتی نوشت: هرگاه سخن از میراث‌فرهنگی به شمار می‌آید بی‌درنگ واژه هویت در اذهان همگی ما متبادر می‌شود. هویت به‌ویژه هویت جمعی در حقیقت به معنای شخصیت و ذات جمعی یک ملت و یک جامعه است که به‌واسطه آن خود را شناخته و به دیگر آدمیان از سراسر جهان این هویت را معرفی می‌کند.
هرگاه به میراث‌فرهنگی می‌نگریم به‌ویژه میراث‌فرهنگی این سرزمین ناخودآگاه تاریخ پر فراز و فرود این سرزمین در مقابل دیدگانمان قرار می‌گیرد و همواره پرسش‌هایی چند در برابرمان شکل می‌گیرد ازجمله اینکه چگونه این ملت بزرگ و کهن با کمترین امکانات در حالی با مخاطرات دائمی در طول حیات دیرینه خود مواجه بودند توانستند چنین فرهنگ و تمدنی مانا، پویا و درنهایت جهانی را پدیدآورند؟
آنچه که در قالب میراث‌فرهنگی در قالب کلی که بی‌تردید هنرهای دستی و هنرهای سنتی را نیز در برمی‌گیرد، در برابر ما قرار گرفته است نشان می‌دهد که این ملت بزرگ از یکسو به‌واسطه اقلیم نه‌چندان مهربان، زندگانی سخت و دشواری را پیش روی خود داشتند و از سوی دیگر به‌واسطه موقعیت سوق‌الجیشی این سرزمین، همواره با تهاجمات بیگانگانی دست‌به‌گریبان بوده‌اند که حیات آن‌ها را مورد تهدید جدی قرار می‌دادند، لکن جای تعجب اینجا است که جامعه ایرانی در برابر تمامی این تهدیدات توانسته جوهره اصلی حیات فرهنگی و تمدنی خود را حفظ نماید، لذا آنچه این ملت به‌ویژه نخبگان آن‌ها در هزاره‌های متعدد اندیشیده‌اند، امروزه در قالب میراث ارزشمند فرهنگی و تمدنی این ملت بزرگ جلوه‌گر است، لذا حفاظت از این میراث گران‌سنگ افتخاری است که نصیب هر شخص نمی‌شود.
اما محور اصلی بحث ما پس از بیان این نکات پرداختن به خادمان میراث است. همانانی که وظیفه حفاظت از این میراث گران‌سنگ تاریخی را به عهده‌دارند. بی‌تردید همان‌گونه که این میراث گران‌سنگ با سختی بسیار پدید آمده، حفاظت از آن‌هم بسیار مشکل است، زیرا از یکسو امکانات و یا حتی در ادواری از زمان اطلاعات علمی محدود بوده و از سوی دیگر بسیاری از دستاوردهای ادوار مختلف تاریخی نیاکان در کشاکش دهر در برچسبی سطور تاریخ ناپدیدشده و بسیاری از آن‌ها را باید از دل خاک بیرون کشید.
بااین‌وصف حفاظت و نگاهبانی از این آثار ارزشمند مادی و معنوی کاری است بس سخت و دشوار که فقط از عهده انسان‌های عاشق و ایثارگری برمی‌آید که حیات خود را عاشقانه وقف این مهم می‌نمایند.
بی‌شک پهنه فرهنگی اصفهان یکی از مهم‌ترین خاستگاه‌ها و محور شکل‌گیری و امتداد حیات فرهنگی و تمدنی ملت بزرگ ایران‌زمین است. به‌گونه‌ای که مردمان حاضر در این پهنه فرهنگی و تمدنی در بیش از هفت هزار سال گذشته توانستند تمدنی بزرگ و ارزشمند را پدیدآورند که نه‌تنها سرزمین خود بلکه بسیاری از ملت‌های بزرگ پیرامون خود را تحت تأثیر قرارداد.
امروزه آنچه در قالب تمدن بزرگ اسلامی می‌شناسیم بخش لاینفکی از آن در فلات مرکزی ایران و به‌ویژه جهان شهر اصفهان شکل یافته و به سراسر جهان بسط و گسترش‌یافته است.
در سال‌های اخیر و به‌ویژه پس از ظهور دوران مدرنیسم در ایران، اصفهان نیز همانند بسیاری از مناطق ایران در تضادی آشکار میان سنت و مدرنیسم گرفتار آمد، لذا نقش حافظان میراث‌فرهنگی در این ایام بسیار ارزشمندتر از گذشته شد. در طی یک‌صد سال اخیر همواره شاهد ظهور و بروز مرمتگران و حافظان ارزشمندی در حوزه میراث‌فرهنگی اصفهان بودیم که بسیاری از آن‌ها نامشان در تاریخ ماندگار شده و متأسفانه بسیاری از آنان نیز در کشاکش دهر به بوته فراموشی سپرده شدند.
امروز اقدام ارزشمند وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی و شخص وزیر و معاونت فرهیخته میراث‌فرهنگی کشور در راستای برپایی آیین‌های نکوداشت مفاخر میراث‌فرهنگی به‌ویژه در ایام حیات آنان اقدامی ارزشمند در جهت پاسداشت زحمات ارزشمند آنان در حفاظت از فرهنگ و تمدن یک ملت بزرگ است و از سوی دیگر ضمن یادآوری این اقدامات ارزشمند به نسل‌های امروزی، نگاهش به فردای ایران است، یعنی آن زمانی که هیچ‌یک از ما هم نیستیم، لکن یاد و خاطره این بزرگواران که به مدد استفاده از فناوری‌های نوین زنده می‌ماند به نسل‌های آینده آموزش می‌دهد که ما چیستیم و کیستیم و نسل‌های آینده چگونه باید از دستاوردهای نیاکان و همچنین نسل‌های امروز برای بهبود شرایط زیستن خود در این دنیای متکثر بهره‌گیری کنند و آنان نیز به‌واسطه امتداد این منش بتوانند به الگوهای مناسبی برای نسل‌های بعدی خود تبدیل شوند/
بدین‌وسیله ضمن پاسداشت انتخاب هشت نفر از مفاخر میراث‌فرهنگی کشور، تجلیل از استاد احمد منتظر به‌عنوان پیشکسوت میراث‌فرهنگی اصفهان را که بیش از ۵۰ سال در عرصه‌های مختلف فرهنگی فعالیت‌های ارزشمندی را از خود به یادگار نهاده را گرامی می‌داریم و امید داریم این رخداد ارزشمند فرهنگی همچنان ادامه یابد.
انتهای پیام/
نظر شما