آتوسا مؤمنی، رئیس مرکز مطالعات منطقه‌ای پاسداری از میراث ناملموس در آسیای غربی و مرکزی یونسکو در یادداشتی به مناسبت روز خبرنگار نوشت:   صمیمانه‌ترین تبریک و ژرفترین قدردانی  خود را محضر شما سفیران حقیقت و راستی  به پاس نقش آفرینی‌های بی‌بدیل و  چشمگیرتان درعرصه روزنامه‌نگاری، به ویژه در راستای حفاظت از میراث فرهنگی و هویت ملی و سرزمینی ایران سرفراز و تاریخمندمان، تقدیم می‌کنم.

بدون تردید در دنیای سراسر در تغیر، شما نقش مهمی در مستندسازی، تجلیل‌ها و به اشتراک‌گذاری روایت‌های فرهنگی ایفا می‌کنید. گزارش‌های روشنگرانه شما نه تنها به مردم آموزش می‌دهد، بلکه منتج به ترویج احترام متقابل میان حاملان و ناقلان مواریث زنده‌ برآمده از فرهنگ‌های متنوعی می‌شود که جوامع را غنا می‌بخشند. شما  با برجسته‌سازی اهمیت مواریث فرهنگی، متضمن تقویت هویت و ارتقای تفاهم میان جوامع مختلف می‌شود.

 در زمانه‌ای که اطلاعات نادرست در لوای تکنولوژی در کسری از ثانیه در جهان امروز  منتشر می‌شود، رسالت شما به عنوان پاسدار حقیقت و بازنمای فرهنگ بشری، بیش از هر زمان دیگری الهام بخشِ تداوم راه انسان و انسانیت است  و تعهد شما  به صحت، دقت و احترام به موضوعاتی که پوشش می‌دهید همواره ستودنیست. این خجسته روز را که به یمن وجود شما، درک ما از تاریخ، هنر و فرهنگ را فزونی می‌بخشد جشن می‌گیریم و  روایت میراثمان را به صالحان و دغدغه‌مندانی  چون شما می‌سپاریم.

در این مجال کوتاه علاقه‌مندم تا باورمندی خود را نسبت به نقش و جایگاه روزنامه نگاران و اصحاب رسانه، در جملات ذیل به مرور برسانم:

در جهانی مملو از اطلاعات و متغیر داده‌ها، روزنامه نگاران، همچون نگهبانانی هوشیار ایستاده‌اند تا حقیقت را روشن  کنند و صدای  بی‌صدایان شوند. آن‌ها با فداکاری‌های بی‌مثالشان، روایت‌هایی از فرهنگ و هویت درخشان ما را نه تنها در قالب خبر منتشر می‌کنند، بلکه در لوای اخبارشان در پردازش محتوای آن‌ها با اشاره به دانش و کنش انسان در حصول توسعه پایدار، جهانی از تعامل صحیح میان انسان و طبیعت را  به ما الهام می‌بخشند و انسانیت مشترک ما و قدرت نرم و نافذ داستان سرایی را از گذشته‌های دور به یادمان می‌آورند.

روزنامه‌نگاران آنانند که قلبشان در جستجوی عدالت می‌تپد، نبضشان به ذوق انتشار صداهای ناشنیده می‌زند و قلم فرسایی‌هایشان گواهی بر شجاعت و تعهد تزلزل ناپذیر آن‌ها برای کشف حقایق است. روزنامه نگاران امنای جمهورند. آن‌ها بنیان پل‌های تفاهم میان جوامع مختلف را پایه‌ریزی می‌کنند و آن‌ها را به هم متصل می‌سازند و گفت‌وگوهای آگاهانه‌ی میانشان را تقویت می‌کنند. آنان جوهر زمانه‌ ما را از دریچه صداقت و همدلی، به تصویر می‌کشند و لحظات زودگذر را به میراث‌های ماندگاری تبدیل می‌کنند که حافظه جمعی ما را شکل می‌دهد و یادگار ماندگاری برای نسل آتی می‌شود.

خبرنگاران و اصحاب رسانه در جست و جوی بی‌وقفه خود برای حقیقت، قلم را به عنوان شمشیر به دست می‌گیرند، قدرت را به چالش می‌کشند و طلایه دار آگاهی افزایی در جامعه می‌شوند. هر گزارشی که از یک خبرنگار آگاه و حرفه‌ای در حوزه فرهنگ  منتشر می‌شود، تابلویی منقور از دیدگاه‌ها و دانش‌ها و هنرهای  انسانِ زمانه را بر دیوار آگاهی  می‌نشاند تا  درک ما از جهان را غنی‌تر سازد و در این مسیر  به ما یادآوری  کند که هرنمودی از فرهنگ  و هر صدایی از انسان در روایت بزرگ زندگی، از اهمیت بسیار برخودار است.

در عصری که اطلاعات نادرست می‌تواند همچون حریقی گسترده  و مهیب منجر به زوال شود، خبرنگاران همان آتش‌نشانانی ثابت قدمند که به طور خستگی‌ناپذیری برای خاموش کردن زبانه‌های آتش سوزاننده‌ی سقم و کژی، ابشار  وضوح حقایق را به سوی حریق ناراستی‌ها روانه کنند. روزنامه‌نگاری و خبرنگاری انحصاراً یک حرفه نیست، بلکه فراخوانی عمیق برای جستجوی حقیقت، ایجاد ارتباط و تلآلویی از آگاهی در قلب و ذهن جمهور است.

خبرنگاران میراث فرهنگی، نگهبانان تاریخ مشترک ما هستند که داستان‌های گذشته و حال را به ادبیات ماهرانه‌ای در هم می‌تنند و آن‌ها را همچون منظومه‌ای زنده و  پر جنب و جوش برای تعامل سازنده میان مردم،   مهیا می‌سازند تا مقوم درک ما از هویتمان شوند. آن‌ها با نگاهی دقیق به جزئیات و قلبی پر از اشتیاق، دسترسی به گنجینه‌های خلاقیت انسانی را تسهیل می‌کنند و به ما اطمینان می‌دهند که صدای فرهنگ‌های متنوع را در طول زمان طنین انداز می‌سازند. در جهانی که اغلب با شتابی بی‌امان به پیش میراند، روزنامه‌نگاران عرصه‌ میراث فرهنگی موشکافانه تأمل می‌کنند و جوهر سنت‌ها و شیوه‌هایی را که  معرف  صور فرهنگی جامعه هستند و حافظه جمعی ما را شکل می‌دهند، به تصویر می‌کشند. آنها  مشعل‌داران انتقال دانشند و اهمیت شیوه‌های کهن و آداب و عبارات معاصر را چون  زنجیره ای  قوی و ممتد در راستای تعمیق پیوندهای میان انسان‌ها،   غنا می‌بخشند و آن‌ها رؤیت‌پذیر می‌سازند. آن‌ها با هر مقاله‌ خود، درک عمیق‌تری از گذشته ما را زمینه‌سازی می‌کنند و احساس تعلق و غرور را میانمان پرورش می‌دهند و در به یادآوری گنجینه‌های جاری و ساری در میانمان، توجه ما را به قدرتی ممتاز معطوف می‌سازند  تا به ریشه‌های خود احترام بگذاریم و در عین غوطه وری در زمان حال، آینده را با عشق وامید در آغوش بگیریم.

روزنامه‌نگاران میراث‌فرهنگی در تعقیب حقیقت، از دستا وردهای ملموس و حافظه بشری  دفاع می‌کنند و به ما اطمینان می‌دهند که داستان‌ها و صداها و مواریث زنده‌ به حاشیه رانده شده، شنیده، دیده و تکریم می‌شوند و در تاریخچه‌ تاریخ جشن گرفته می‌شود. یقیناً میراث زنده‌ی بشری از آن مقوله مواریثی هستند که به قید آگاهی افزایی از طریق اصحاب رسانه، انتقال بین نسلی آن‌ها تضمین می‌شود  و به مثابه قدرتی نرم و نافذ در مسیر توسعه پایدار  و در قامت منادی صلح و وفاق، تجلی و تداوم افزونتری خواهند یافت. روزنامه نگاران میراث فرهنگی در هر مقاله‌ای که می‌نویسند، نه تنها تاریخ را مستند می‌کنند، بلکه شور و اشتیاق به کاوش در آن پدیده را برمی انگیزند و ما را تشویق می‌کنند تا نمادها و نمودهایی را که معرف ما و هویت و دست آوردهای ماست، گرامی بداریم و بیش از پیش از آن‌ها محافظت کنیم تا در پاسبانی از این‌ امانات گرانبها سربلند و در اهدای آن‌ها به نسل آتی همچون قشر سرافراز اصحاب رسانه نقش حافظانی وفادار را ایفا کنیم.

عزیزان سرافراز گام‌هایتان در آگاهی بخشی  جامعه استوار، قلمتان سبز و روینده  وامانت داری‌هایتان در انتقال اخبار و اطلاعات مستدام و وجودامینتان‌ امیدوار و برقرار باد.

 

انتهای پیام/