به‌گزارش میراث‌آریا، درپی درگذشت این بانوی مقاومت، محمد حسین ارسطوزاده مدیرکل میراث‌فرهنگی استان پیام تسلیتی به شرح زیر صادر کرد:

«بسم‌الله الرحمن‌الرحیم

خبر عروج بانوی مقاومت خوزستان، سرکار خانم لوعه ناصریان ملقب به بی‌بی‌لوعه، همه آزادگان و مجاهدان عرصه‌ ایثار و مقاومت را اندوهگین کرد. این بانوی مقاومت در دوران جنگ برخلاف اهالی دارخوین هرگز این شهر را ترک نکرد و ماند تا قوت قلب رزمنده‌ها باشد؛ برای‌شان آشپزی می‌کرد یا حتی لباس‌هایشان را می‌شست. آواز می‌خواند و روحیه می‌داد. بی‌بی‌لوعه آنقدر به رزمنده‌ها محبت کرد که به مادر رزمندگان شهرت پیدا کرد. صدایش را وقتی می‌خواند همه دوست داشتند و با او دلشاد بودند.

این بانوی امدادگر و مدافع در روزهایی که شهرش در امان نبود، با روحیه‌ سرشار از مجد و عظمت انقلابی، برای امنیت شهرش ایستاد و به مدافعان میهن خدمت‌رسانی کرد.

شهرستان شادگان و شهر دارخوین از رشادت و غریو مجاهدت این بانوی مقاومت، همواره آذین بسته خواهد ماند. نام بی‌بی‌لوعه با نام دارخوین همواره جاودان خواهد بود و وظیفه ما برای نشر و ترویج سبک زندگی، مبارزه و استقامت این بانوی مجاهد سنگین‌تر می‌شود؛ بانویی که درگذشتش غمی به وسعت روحیه‌ استقامت و ایثار برای همه میدان‌داران بوده و خواهد بود.

از خداوند متعال می‌طلبم روح باعظمت و ملکوتی بانوی مقاومت خوزستان را در کنار رزمندگان شهید، قرین رحمت فرماید و در مأوای بی‌بدیل شهدای کربلا محشور گرداند.»

درخور ذکر است؛ سوم تیرماه ۱۴۰۲، به همت اداره‌کل میراث‌فرهنگی خوزستان، آیین تکریم و جشن زادروز ۱۰۷ سالگی «بی‌بی لوعه»، با حضور فعالان میراث‌فرهنگی و گردشگری خوزستان، شیوخ و سادات دارخوین و جمعی از اهالی و مردم این شهر و برخی مسئولان استانی، شهرستانی و محلی در شهر دارخوین برگزار شد.

بی‌بی‌لوعه متولد سال ۱۲۹۴ بود که در سن ۱۲ سالگی ازدواج کرد و در دارخوین ساکن شد و هم‌زمان با آغاز جنگ تحمیلی و در شرایطی که شهر دارخوین خالی از سکنه می‌شود، بی‌بی لوعه در دارخوین ماند و همراه با پسرانش ضمن شکل‌دهی نیروهای مقاومت مردمی، خدماتی مانند را شستن لباس‌های رزمندگان و پخت نان و غذا به رزمندگان ارائه می‌داد.

بسیاری از رزمندگان آن سال‌ها که در این منطقه عملیاتی خدمت می‌کردند، بی‌بی را به خوبی می‌شناسند و حتی به واسطه فعالیت‌هایش به او لقب «مادر جبهه‌ها» را می‌دهند.

لوعی ناصریان که مردم دارخوین او را بی‌بی صدا می‌کردند خاطرات یک قرن زندگی‌اش را بدون هیچ فراموشی به یاد داشت.

انتهای پیام/