محمدعلی ابراهیمی، کارشناس اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی سیستان و بلوچستان در یادداشتی نوشت: حدوداً ۵۱درصد از وسعت سیستان و بلوچستان مربوط به روستاها و مناطق عشایری است که دربزنگاه‌های مختلف، تمدن‌ساز بوده و بالندگی استان رو موجب شده است و در شکل‌دهی به زوایای مختلف تاریخی، ساماندهی اوضاع جغرافیایی و اقتصادی نقش بسزایی ایفا کرده‌اند.
با توجه به انواع ظرفیت‌های روستاها و مناطق عشایری، فرهنگ گران‌سنگ بکر و دست نخورده، آیین‌ها، مناسک، بافت‌ها، محوطه‌ها، اماکن میراث فرهنگی، جاذبه‌های طبیعی، اقلیم و محیط زیست، پوشش گیاهی وجانوری، مفاخر، ادبیات شفاهی، خوراک و تولیدات، مشاغل سنتی، صنایع دستی، بوم‌گردی‌هاو.... به جرأت می‌توان روستاها و عشایر استان را از قطب‌های اصلی گردشگری نامید.
در حال حاضر ۵۴ روستای هدف گردشگری و ۵۷ منطقه نمونه گردشگری مصوب و حدود ۲۰۰۰ روستا و۱۰ منطقه عشایری فرصت بی‌بدیلی را به صورت بالقوه در بردارند که با ایجاد تأسیسات گردشگری و معرفی هدفمند مقدمات توسعه را درحوزه گردشگری فراهم می‌کند.
مسیری روشن که با ایجاد ۷۰ اقامتگاه بوم‌گردی و۲۷کمپ گردشگری در روستاهای هدف و با ارزش در طول سال‌های اخیر گامی هدفمند در راستای توسعه پایدار، حفاظت از زیست بوم و فرهنگ سنتی و بهره از آن در جذب گردشگر برداشته شده است.
همچنین با ساماندهی سرویس‌های بهداشتی، نصب تابلوهای اطلاع‌رسانی و معرفی جامع در رسانه‌ها، برگزاری رویدادهای گردشگری و ایجاد کارگروه‌های تخصصی با حضور جوانان و هدایت بزرگان و ریش سفیدان، حمایت دهیاری‌ها و همراهی بخش دولتی و خصوصی می‌تواند باعث ایجاد کسب وکارهای متنوع، اشتغال‌زایی، مهاجرت معکوس و رونق شود.
ضمن اینکه در طرح‌های مطالعاتی و آمایش سرزمین و طرح‌های تحقیقاتی با کمک اساتید دانشگاه، محققان، دانشجویان و... یاری متولیان این حوزه، برنامه‌ریزی‌های اصولی بیش از پیش توسعه آفرین خواهد بود.
ظرفیت‌های گردشگری روستایی و عشایری در سیستان و بلوچستان آن‌قدر متنوع و گسترده است که هنوز بسیاری از بومیان و ساکنان قدیمی و دیرینه این استان نیز نه تنها از نزدیک به تماشای این جذابیت‌ها ننشته‌اند، بلکه در برخی موارد حتی نام و هویتی از آن‌ها در هیچ کجا دیده نمی‌شود.
در گام اول باید این جاذبه‌های بکر و خدادادی و ناب روستایی و عشایری را به تمام مردم معرفی کنیم و در وهله دوم به فکر پیشرفت، تجهیز و آماده‌سازی این روستاها برای میزبانی و پذیرایی از گردشگران بدون خدشه زدن به بافت اصلی روستاها باشیم چرا که یکی از عمده دلایل تمایل گردشگران برای حضور در روستاها، همان بافت‌های ساده و بی‌آلایش روستایی و عشایری است.
نکته دیگر که اجرا و تحقق آن ضرورت به حساب می‌آید توجیه و آموزش جوامع روستایی و عشایری و تربیت بلدهای محلی و راهنمایان گردشگری در داخل روستاهای هدف است و این افراد ابتدا باید بدانند که حضور گردشگر داخلی و خارجی نه تنها لطمه‌ای به محیط پیرامونی آن‌ها نزده بلکه در توسعه و رونق معیشت آن‌ها نیز تأثیر مستقیمی دارد.
سرمایه‌گذاری بخش خصوصی نیز جزء گام‌های دیگری است که باید به طور همزمان اجرایی شود و این اطمینان خاطر به گردشگر داده شود که افراد و مجموعه‌هایی هستند که انتظار حضور آن‌ها را می‌کشند و روستاییان با آغوش باز پذیرای‌شان هستند که در این بخش مردمان استان سیستان وبلوچستان به نیک نامی، مهمان نوازی و خونگرمی شهره خاص و عام هستند.
علی ای حال آنچه واضح و مبرهن است این است که گردشگری روستایی و عشایری نتیجه‌ای برد برد برای روستاییان، گردشگران و استان‌هاست و هر مجموعه‌ای بتواند به این مهم سریعتر دست یابد طبیعتاً گوی سبقت را ربوده و ضمن معرفی مناطق بکر و ناب استان خود، درآمدزایی و اشتغال پایداری را نیز دریافت خواهد کرد.
امیداست مسیری که هم اکنون با تعریف طرح‌های بنیادین و راهبردی، تبیین طرح و برنامه و تدوین بسته‌های سرمایه‌گذاری در اداره‌کل میراث‌فرهنگی سیستان و بلوچستان گام‌های آن محکم برداشته شده است، نوید آینده‌ای روشن را برای جوامع محلی رقم زند و رشد وشکوفایی استان را دراین بخش شاهد باشیم.
انتهای پیام/
نظر شما