نیره غلامحسین، دبیر هیئت اندیشه‌ورزان صنایع‌دستی شهرستان قدس در یادداشتی نوشت: هر هنری، زبان مخصوص به خودش را دارد. اما هنرمندان صنایع‌دستی هر سرزمین با ذوق و مهارت و دستان توانمندشان ابزار و وسایل مورد نیاز بشر را، آمیخته به هنر می‌کنند و صنعتی نو می‌آفریند.

صنایع‌دستی بهترین منبع برای روشن شدن فرهنگ و هویت کشورهاست، زیرا فرهنگ پایه و اساس تمدن هر کشوری است که نسل های انسانی در زمان حیات خود از آن بهره می‌جویند، در حقیقت صنایع‌دستی را سُفرای فرهنگی هر کشور می‌توان نام نهاد. صنایع‌دستی حامل روح ملت‌ها و آیین فرهنگ ملی کشورهاست.

بنابراین صنایع‌دستی تنها یک کالا نیست بلکه میراث‌فرهنگی هر کشور بوده که نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ بوده و همیشه زنده است. وصف زنده بودن بدان معناست که تا انسان وجود دارد آثاری که بیانگر نیاز انسان و انتقال دهنده احساسات انسان باشد وجود دارد، که همه این عوامل انسان را تشویق و ترغیب به دیدن فرهنگ‌های مختلف می‌نماید که جهانگرد می‌آفریند که به دنبال جستجوی میراث مشترک بشریت می‌باشد که از بناهای تاریخی تا میراث مادی، معنوی، فرهنگی، طبیعی، همه ماهیتی فرا جغرافیایی و فرا ملیتی دارند که همه این عوامل باعث پیدایش صنعت توریسم و گردشگری خواهد شد.

قلب تپنده این هنر و میراث‌فرهنگی هنرمندان صنایع‌دستی هستند که با دستان خیال پرداز خود از خلق ایده تا خلق آثار فرهنگ سرزمین خود را باز آفرینی و به روز رسانی می‌کند. بیایید برای یک لحظه بیندیشیم واقعا اگر هنرمندان هر سرزمین بناها و سنگ نوشته ها و ترسیم اشکال و خطوط در آثار خود، طی دوران‌های مختلف را برجای نمی گذاشتند چگونه می‌شد تمدن بشری را شناخت؟!

امروز الواح گِلی ایران که سال‌هاست در کشور امریکا بوده به ایران باز گردانده می‌شود، مگر یک قطعه از گِل چه ارزشی دارد که این چنین سال‌ها و قرن ها محافظت می‌شود؟! حتما چیزی در آن نهفته است، که ارزش مادی و ‌معنوی آن به قدمت هویت و تمدن یک سرزمین است که سال‌ها به غرامت گرفته شده است.

در عصر کنونی که تکنولوژی به سرعت درحال پیش‌روی است ‌و انسان را از خودِواقعی و لمس بودن در لحظه دور نگه داشته،  بیشتر از هر دوران نیاز است که فرزندان ایران را با فرهنگ و تمدن ایرانی آشنا کرد و تنها راهی که می‌توان هویت ایرانی بودن را به نسل امروز به نمایش گذاشت تشویق و ترغیب مردم به استفاده از هنر ایرانی در زندگی خود است.

اگر غفلت کنیم با نسلی روبرو خواهیم بود که بحران هویت در آن فریاد می‌زند و دچار آسیب های اجتماعی بی‌شماری خواهیم شد.

امروزه تمام دنیا در حال پیوستن به کنوانسیون بِرن هستند که حق قانونی صاحبان اثر را در سراسر جهان محترم شمارند. زیرا هویت و اصالت و تمدن سازی توسط هنرمندان و صاحبان اثر در هر سرزمین انجام می‌شود، امیدوارم روزی سرزمین‌مان ایران عضو این کنوانسیون شود و قدر داشته‌هایمان را بیشتر بدانیم.

جامعه ایران در حال پیر شدن است و تنها هنر است که می‌تواند این جامعه پیر را زنده نگه دارد و با تنوعی که هنرهای سنتی ایران دارند برای هر سلیقه و ‌هر نوع نگرش این امکان را ایجاد می‌نماید تا بتواند جوهره وجودی خود را کشف کند و پیوند خود را با محیط پیرامون خود پیدا کند.

 فراموش نکنیم‌که در صنایع‌دستی از هر آنچه در این جهان آفریده شده می‌توان از آن بهره جست ‌و دوباره آثاری خلق‌ کرد. پس چهار عنصر طبیعت، آب، خاک‌، باد، آتش و تلفیق مدرنیته با هنر سنتی و هنر اقلیمی را باید آموخت ‌و با ابزاری همچون صنایع‌دستی  به نمایش گذاشت.

به امید آن روز

انتهای پیام/