به گزارش میراث‌آریا، بقعه شاهزاده حسین با وسعتی حدود یک‌هزار و ۳۰۰ مترمربع در نزدیکی میدان امام خمینی(ره) و در ابتدای خیابان شهدای همدان واقع بوده، بنای امامزاده از آثار دوره صفویه است و به‌ نوعی بقعه شاهزاده حسین در دل بافت مرکزی و سنتی شهر همدان است که با بازگرداندن هویت اصیل و ارزشمند محوطه و ورود به حوزه گردشگری زیارتی و مذهبی، می‌توان شاهد روشن شدن روزنه‌های امید در این مسیر برای همدان بود.

این بقعه در نزدیکی میدان مرکزی همدان و ابتدای خیابان شهدا پشت بانک ملی واقع شده و براساس اسناد موجود مذهبی، تنها امامزاده شهر همدان است که نسب او بدون واسطه به یکی از امامان معصوم یعنی حضرت امام هادی‌(ع) می‌رسد. در واقع این امامزاده شریف عموی امام زمان(عج) محسوب می‌شود و از این نظر از جایگاه بسیار بالایی برخوردار است.

ظرفیتی بی‌بدیل که می‌تواند با تبدیل شدن به یک سایت گردشگری نه تنها در دل هگمتانه، بلکه می‌تواند به صورت زنجیره‌ای از امامزاده عبدالله شروع و تا شاهزاده حسین و امامزاده یحیی ادامه یابد.

ورود به این امامزاده از حیاطی تقریبا وسیع و مشجر است که درخت توت کهنسالی در میانه حیاط خاطرات بسیاری از گذشته شهر و زیارتگاه دارد.

درخت توت حیاط شاهزاده حسین همدان و چنار کهنسال باغوار تویسرکان دو اصله از درختان کهنسال استان و کشور به شمار می‌روند. این دو درخت به تنهایی یکی از دیدنی‌های طبیعی استان همدان هستند.

در جبهه‌­های غربی و شمالی حیاط، حجره و اتاق‌هایی است که در حال حاضر به عنوان دارالقرآن دفتر آستانه و کتابخانه، مورد استفاده هستند.

در یکی از حجره‌های شمالی، قبر دو تن از شاعران بزرگ سده اخیر به نام‌های «علی محمد آزاد همدانی» و «غمام همدانی» قرار دارد.

در ورود به حرم و داخل بقعه نخست ایوانی است بلند و زیبا با کاشی‌های رنگین که بدنه و طاق را پوشش داده است. در میانه کاشی‌کاری‌ها آیات قرآن به خط زیبای نستعلیق در ردیف‌های منظم به چشم می‌خورند.

بالای سر در ایوان با کاشی‌کاری رنگی به خط نستعلیق نوشته شده است: «آستانه مقدس حضرت حسین بن علی النقی شاهزاده حسین».

در آن رواق آینه‌کاری مجلل و بزرگی قرار دارد که پس از عبور از آن به شبستان حرم وارد می‌شویم. دیواره‌های رواق آینه‌کاری است که با آیات قرآن مجید با خط نستعلیق زینت بخش آینه‌کاری‌هاست.

حرم یا شبستان فضایی بزرگ، هشت ضلعی، به طول هر ضلع ۵.۳ متر است که به حرم حالتی دلنواز و خوشایند بخشیده است. طاق نماهایی به عمق ۵.۱ متر در هر ضلع وجود دارد که به وسعت فضا می‌افزاید.

ضریح فلزی بزرگ نقره‌کوب در میانه حرم به شکل مکعب است که در درون آن سنگ قبری گذاشته شده که روی آن پارچه‌ای از نوع ترمه افتاده است.

تمامی دیواره‌های شبستان آینه‌کاری است، نمای چیده شده قطعات ریز آینه بسیار زیبا و جالب توجه است. کف شبستان تا شروع آینه‌کاری‌ها با سنگ مرمر کرم پوشیده شده‌اند.

در ارتفاع تقریباً ۳ متری در گوشه هر یک از اضلاع هشت گانه گوشواره‌ای مقرنس کاری شده است که در حقیقت پایه طاق مدور پوششی یا سقفی بنا می‌باشد. گنبد پوششی بنا از نوع گنبدهای دوپوش است.

ساختمان بنای امامزاده را از بناهای دوره صفویه دانسته‌اند، البته در دوره قاجار نیز برخی تغییرات در آن انجام شده است.

معمّرین قدمت نخستین بنای این زیارتگاه را پیش از دوره ایلخانیان دانسته‌اند و تاریخ نگاران نیز به این معتقد هستند و آن را در دوره هلاکوخان (۶۵۴-۶۶۳ ه ق) می‌دانند. البته سند و مدرکی متقن در جایی نیامده است.

امامزاده دری قدیمی و کوچک از سمت جنوبی مقابل بقعه دارد که از بازارچه پهلویی به خیابان ارتباط پیدا می‌کند. در بالای سر آن لوحی سنگی کوچک نصب شده که به روی آن آیه مبارکه «سلام علیکم طبتم فادخلوها خالدین» حک شده است و در زیر آن نوشته آمده است:

الهی تا در رحمت گشاده ز آسمان باشد

گشوده این در عالی در این عالی مکان باشد

چه شد بانی تعمیر آقا تقی صراف تبریزی

جزای این عمل وی را بهشت جاودان باشد

این امامزاده دارای سردابه یا دخمه زیرین نیز هست و قبر اصلی در زیر کف حرم است و سنگ داخل ضریح حالت نمادین دارد.

در شرحی که آقای مرحوم عندلیب‌زاده نوشته و در حرم نصب است. فرد مدفون شده از نوادگان «اطروش» از نواده‌های ابوالقاسم بطحایی کوچیده از علویان طبرستان به همدان است در معرفی «گنبد علویان» در پیرامون علویان همدان که از تبار «علوی» هستند، صحبت شده است.

انتهای پیام/