حسین خانی رئیس اداره برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و زیرساخت اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی کرمانشاه در یادداشتی نوشت: در سرمایه‌گذاری بی‌برنامه و بدون ملاحظات زیست‌محیطی، اجتماعی و اقتصادی، می‌تواند بحران‌های جدیدی را ایجاد کند. در بسیاری از نقاط دنیا، گردشگری افسارگسیخته باعث تخریب منابع طبیعی، افزایش ناهنجاری‌های اجتماعی و تورم شدید قیمت زمین و مسکن شده است.
بحران زیست‌محیطی؛ طبیعت قربانی توسعه؟
افزایش پروژه‌های گردشگری بدون توجه به ظرفیت محیطی، جنگل‌ها، رودخانه‌ها و مناطق بکر طبیعی را در معرض نابودی قرار می‌دهد. نمونه‌های داخلی و خارجی متعددی نشان می‌دهند که توسعه ناپایدار گردشگری، نه‌تنها منابع طبیعی را از بین برده، بلکه در بلندمدت خود گردشگری را نیز تضعیف کرده است.
اقتصاد محلی یا تورم منطقه‌ای؟
سرمایه‌گذاری‌های سنگین در گردشگری، اغلب موجب افزایش قیمت زمین و مسکن در مناطق هدف می‌شود. این مسأله، بومیان را تحت فشار قرار داده و موجب مهاجرت آنها از زادگاهشان شده است. در برخی شهرهای توریستی، قیمت مسکن تا چندین برابر افزایش یافته، در حالی که درآمد مردم محلی تغییر محسوسی نکرده است.
وابستگی خطرناک به گردشگری
اگر اقتصاد یک منطقه تنها به گردشگری متکی باشد، هرگونه بحران ( از بیماری‌های همه‌گیر گرفته تا رکود اقتصادی ) می‌تواند معیشت مردم را نابود کند. تجربه دوران کرونا نشان داد که مناطقی که فقط به گردشگری وابسته بودند، دچار بحران عمیق اقتصادی شدند، در حالی که مناطقی با اقتصاد متنوع‌تر، انعطاف‌پذیری بیشتری داشتند.
چه باید کرد؟
ـ توسعه گردشگری باید مطابق با ظرفیت‌های محیطی و فرهنگی انجام شود.
ـ مدیریت منابع طبیعی و جلوگیری از تخریب محیط‌زیست باید در اولویت باشد.
ـ کنترل تورم زمین و مسکن در مناطق گردشگری ضروری است.
ـ جوامع محلی باید در فرآیند توسعه گردشگری سهیم شوند تا این توسعه برای آنها منفعت داشته باشد، نه زیان.
نتیجه‌گیری:
سرمایه‌گذاری در گردشگری، اگرچه فرصت‌های اقتصادی قابل‌توجهی را به همراه دارد، اما اگر بدون برنامه‌ریزی و نظارت انجام شود، می‌تواند بحران‌های جبران‌ناپذیری ایجاد کند. آیا سیاست‌گذاران و سرمایه‌گذاران آماده‌اند که از تجربیات شکست‌خورده گذشته درس بگیرند؟ یا باز هم طبیعت، مردم محلی و اقتصاد کشور قربانی سودهای کوتاه‌مدت خواهند شد؟
انتهای پیام/
نظر شما