مرتضی رضوانفر عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری در یادداشتی نوشت: بنگلادش گنجینه‌ای ناشناخته از زبان فارسی در میان هزاران سند، نسخه، سکه، مُهر و کتیبه است و مدیران میراثی و موزه‌ها برای خوانش و تهیه شناسنامه آثار، درخواست همکاری با ایران دارند.در مأموریتی که به دعوت رایزنی فرهنگی ایران در بنگلادش صورت گرفته بود با مساعدت دانشگاه جهانگیرنگر در شهر داکا، کتیبه‌های فارسی بسیاری شناسایی و مورد بررسی قرار گرفت. امید است ضمن انتشار آثار یادشده در یک مجلد توسط سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، به مرور مهمترین کتیبه‌ها بصورت گزارشهای مجزا در اختیار پژوهشگران و علاقمندان قرار می‌گیرد.

الف لامهای بلند همچون نیزارهای تالاب، سه حرف «ن» از کلمه سلطان شبیه به یک قایق بزرگ و چندین قایق کوچک، استفاده از حرف «فی» به شکل غاز و مرغابی و حرف «ک» به شکل پرنده، چیدمان کلمات به شکل امواج و ریشه‌ها، همه توانسته‌اند تصویری شاعرانه از غروب یک تالابِ بنگالی تداعی کنند. این سبک از نگارشِ تصویری با نام طغرایی نمونه‌های زیادی در شبه‌قاره دارد.

این کتیبه به دوزبان عربی و فارسی ضمن بیان حدیث نبوی در ثواب ساخت مسجد، ادامه می‌دهد: یوسف شاه... بنا کرده خان اعظم... به تاریخ تسع و سبعین ثمانمایة (۸۷۹ق). یوسف شاه از سلاطین الیاس شاهی است که به روایتی دودمانشان از سیستان است.

انتهای پیام/