به‌گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، جواد علایی مقدم، سرپرست هیأت باستان‌شناسی و مدیر گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل 20 اسفند 1401 با اعلام این خبر گفت: کاوش در تپه پیر سیستان با مجوز پژوهشگاه و حمایت مالی دانشگاه زابل آغاز شده است.
مدیر گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل افزود: تپه پیر سیستان یکی از محوطه‌های دشت جنوب سیستان است که در حوزه قلعه رستم سیستان و حوضه آبریز رود بیابان قرار دارد.
او با بیان‌اینکه امروزه جاده آسفالته زاهدان- زابل از حدود 4 کیلومتری غرب این تپه عبور می‌کند، افزود: سطح تپه پیر سیستان به ابعاد 95×70 متر و ارتفاع 7 متر با لایه‌ای از سفال پوشیده شده است.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی گفت: اولین فصل کاوش در این محوطه با ایجاد دو کارگاه افقی و لایه‌نگاری آغاز شد، ترانشه افقی در شمال محوطه به ابعاد 6در8 متر ایجاد و بر اساس آن 2 دوره استقراری اصلی و یک دوره استقرار موقت شناسایی شد.
علائی مقدم، با اشاره به اینکه معماری این دوره‌ها خشتی بوده و ویژگی بارز آن اتاق‌های کوچک و راهروی‌های پیرامونی است، تصریح‌کرد: ترانشه پلکانی لایه‌نگاری نیز در جبهه غربی به عرض 2 متر و طول 14 متر از سطح تپه تا دامنه آن ادامه یافت و بر اساس آن دوره‌های استقراری این محوطه شناسایی شد.
مدیر گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل اظهار کرد: مطالعات اولیه بیانگر آن است که تپه پیر از نیمه دوم هزاره سوم پیش از میلاد تا اوایل هزاره دوم پیش از میلاد دارای شواهد استقراری است و پس از آن متروک می‌شود و دیگر بار در دوران تاریخی به صورت استقرار موقت عشایر و دامداران مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این باستان‌شناس با اشاره به اینکه در این محوطه علاوه بر ساختار معماری مسکونی، شواهدی از فعالیت‌های صنعتی پخت سفال و ذوب فلز هم به‌دست آمده خاطرنشان‌کرد: همچنین در این استقرار فعالیت‌هایی چون ساخت ظروف سنگی، ابزارسازی و ساخت مهرهای تزئینی (البته در مقایس کم) انجام می‌شده است.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی در پایان گفت: مطالعات حاکی از وجود ارتباط معناداری بین استقرار این محوطه با تمدن‌های منطقه جازموریان در جنوب و فرهنگ مروی – بلخی در حوزه خراسان بزرگ است.
تپه پیر یکی از 900 محوطه عصر مفرغ در سیستان و دربردارنده کهن‌ترین دوران استقراری این منطقه است.
انتهای پیام/
انتهای پیام/
