محمدرضا امیری‌نژاد، سرپرست معاونت صنایع‌دستی و هنرهای سنتی اداره‌کل میراث‌فرهنگی استان در یادداشتی نوشت: منابع طبیعی اعم از نفت و گاز، معادن، دریا، جنگل(چوب) و همچنین صنایع مختلف از جمله خودروسازی، گردشگری، کشاورزی، دام پروری و موارد مشابه، بستر توسعه اقتصادی کشورها را رقم‌زده و چه بسیار دولت‌هایی که با برنامه‌ریزی درست و استفاده بهینه از امکانات خدادادی، زمینه رشد اقتصادی، تولید ثروت، ارتقا و رفاه شهروندان خویش را بیش از پیش فراهم آورده است.

بی‌پرده واقعیت بر آن استوار است که نگاه ویژه کشورها به سرمایه‌گذاری در منابعی است که می‌تواند شکوفایی و پیشرفت امور را زمینه‌سازی کرده و ناگفته خود هویدا است که اساس تحولات و ارتقای تمام حوزه‌ها به اقتصاد متکی بوده و تا وضعیت اقتصادی جوامع بهبود نیابد، هرگونه کوشش و تقلا در سایر حوزه‌ها جز دست و پازدن‌های بی‌ثمر، حاصلی در بر نداشته تا آنجا که گاه امنیت ملی کشورها را نیز به مخاطره میاندازد.

امروز علیرغم اینکه به لطف پروردگار یکتا و میراث بجای مانده از نیاکان، ایران این سرزمین اهورایی پرگوهر، در تمام حوزه‌ها بخصوص منابع طبیعی حرف برای گفتن بسیار دارد و خداوند نعمت را بر مردمان این دیار تمام کرده است، اما متأسفانه بنا به هر دلیلی نه تنها از این فرصت‌های استثنایی بی‌نظیر استفاده بهینه صورت نپذیرفته بلکه با کج سلیقگی و بی‌برنامه‌گی محض، در برخی از موارد حتی نعمت به نقمت بدل گشته و از این حیث در پیشگاه خداوندگار عالم، پیشینیان، آیندگان و اگر اندک وجدانی از ما باقی مانده باشد در برابر آن نیز مسئول و به ارائه پاسخ محکمه پسند مجبور خواهیم بود؛ البته بماند که به صراحت باید گفت (دست کم تا به امروز) آنچه عیان است چه حاجت به بیان است!

بی‌شک یکی از حوزه‌های بسیار مهم که می‌توان با سرمایه‌گذاری و تصویب قوانین مرتبط و تسهیل‌گر، در ذیل صنعت گردشگری به رشد و توسعه اقتصادی کشور کمک شایانی نمود، هنر مستظرفه صنایع‌دستی این یادگار ماندگار ارزشمند آباء و اجدادمان است که به موازات و همزمان، تلفیقی از هنر و صنعت را به تصویر کشیده، آنگونه که اهمیت اقتصادی محصولات به هیچ وجه از اهمیت هنری آن کمتر نخواهد بود.

اینک آنچه که باید مورد توجه قرار گیرد علاوه بر ارتقای کمی و کیفی محصولات، به روزرسانی طرح‌ها مطابق با ذائقه و سلایق بازار داخلی و بخصوص خارجی است که اگر این اتفاق رخ دهد، تأثیر آن بر فروش صنایع‌دستی بسیار شگرف خواهد بود. با همه این اوصاف، اگر چه نمی‌توان از اهمیت مبادلات تجاری، برگزاری نمایشگاه‌های فصلی و دائمی داخلی چشم‌پوشی کرد، اما از شرکت در نمایشگاه‌های برون مرزی وشناساندن محصولات صنایع‌دستی به سایر کشورها از جمله همسایگان نباید غافل ماند که تحقق این مهم به اتخاذ تدابیر و سیاست‌های داهیانه نهاد حاکمیت منوط است.

ایجاد تسهیلات به منظور جذب و رغبت مردم دنیا برای بازدید از ایران و افزایش کمی گردشگران خارجی نیز می‌تواند بر رشد و فروش محصولات مستقیم تأثیر گذاشته و در این میان دیدگاه مسئولان ذیربط به حوزه گردشگری و مسائل مرتبط با آن نیز باید راهبردی و بنیادین باشد. اکنون به صراحت می‌توان گفت توسعه و ترویج صنایع‌دستی به ویژه در روستاها نقش بسزایی در ایجاد اشتغال و تولید ثروت داشته که احیاء رشته‌های منسوخ شده نیز نقش کلیدی و مکمل آن را بر عهده خواهد داشت.

همچنین ایجاد و توسعه خانه‌های خلاقیت، برگزاری کارگاه‌های آموزشی، جلوگیری و ایجاد محدودیت برای واردات بی‌رویه صنایع‌دستی خارجی، تجاری‌سازی و توجه به صنعت بسته‌بندی، تشکیل تعاونی‌های مختلف تولید، عرضه و فروش محصولات صنایع‌دستی، استفاده از ظرفیت عظیم رسانه ملی به منظور معرفی وشناساندن محصولات صنایع‌دستی و سوغات و توجه جدی به گردشگران خارجی بعنوان سفیران معرفی فرهنگ و هنر ایرانی از دیگر برنامه‌ها و اقداماتی است که می‌تواند در سرلوحه و دستور کار متولیان امر قرار گیرد.

در هر صورت سخت بر این باوریم صنعت گردشگری یکی از بخش‌هایی است که به تنهایی می‌تواند کشور را اداره کند و در این اثناء علاوه بر اینکه در تئوری نیاز به بازنگری اهداف و برنامه‌ها است، تغییر رفتار عملی و اعتقاد به این اصل اساسی که سه حوزه درهم تنیده میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی به تنهایی خود می‌تواند چالش‌های اقتصادی کشور را رفع و رجوع کند، بسیار مورد انتظار است.

در پایان به درستی باید اذعان کرد اگر چه عشق و علاقه و مهارت پیش نیاز تولید محصولات صنایع‌دستی است اما تداوم این کار بدون فروش محصول و ایجاد درآمد مطمئن دور از ذهن است، بنابراین اگر چه همه اقدامات برای استمرار بقاء هنرهای صنایع‌دستی ضروری است لیکن به اعتقاد اینجانب عرضه محصولات در مجامع بین‌المللی و ارزآوری برای کشور بر سایر اقدامات رجحان دارد و تحقق این مهم نیز ابتدا با تغییر دیدگاه به جهان معاصر و شرایط حاکم بر آن و پس از آن پشتکار واحد امور بین‌الملل وزارتخانه میسر است و مهم‌تر از آن نقش وزارت امورخارجه و سفرا به منظور ایجاد کانال‌های ارتباطی مؤثر با کشورهای جهان، امری محتوم و اجتناب ناپذیر، که دیر یا زود اتفاق خواهد افتاد، اما هر چه زودتر میسر شود طبیعی است که منفعت بسیار و خسران کمتری نیز در بر خواهد داشت.

انتهای پیام/