شکی نیست که سفرهای هوایی دنیای امروز ما را متحول کرده‌اند. اگر این باور رایج را که داوینچی هلیکوپتر را در اوایل قرن شانزدهم اختراع کرد صحیح بدانیم، می‌توان ادعا کرد بر اساس همین مفهوم بوده است که 400 سال بعد، برادران رایت توانستند در سال 1903 اولین هواپیمای موتوری خود را به پرواز دربیاورند.
در حوالی همین سال‌ها هم بود که تعطیلات ساحلی بلک‌پول به ترند روز در بریتانیا تبدیل شده بود (اولین تعطیلات گروهی در زمان خودش) و از منطقه تفریحی ریویرای فرانسوی گرفته تا آب‌های بسیار گرم‌تر مدیترانه، رونق و شکوفایی خاصی گرفته بود. همین سفرهای داخلی برای بیشتر افراد به اندازه کافی هیجان‌انگیز بود. طبقه کارگر برای همین تعطیلات هم سال‌ها با دقت پول خود را پس‌انداز می‌کرد و برای آن زحمت می‌کشید تا بتواند ردی از خودش در عکس‌های طبقه مرفه جامعه به یادگار بگذارد.
در آن دوران معمولا سفرها با قطار انجام می‌شد. تقریباً یک قرن قبل از اختراع هواپیما، قطار به نمادی از عصر صنعتی غرب تبدیل شده بود؛ در حدی که شعار سیستم ریلی را جاودانه کرده بود: با راه‌آهن سریع‌تر است. در حالی که راه‌آهن واقعاً از اسب، کالسکه و اتومبیل پیشی گرفته بود، اختراع هواپیما پویایی کاملاً جدیدی را برای دسترسی به نقاط مختلف دنیا به ارمغان آورد.
این‌گونه بود که در آن دوران ناگهان همه چیز تغییر کرد. در ژانویه 1914، اولین پرواز عمومی بین سن‌پترزبورگ و تامپا در ایالت فلوریدای امریکا صورت گرفت. مسیر 27 کیلومتری تا خلیج تامپا تقریباً 23 دقیقه طول کشید. البته از آن زمان پیشرفتی نسبتاً آهسته را در این زمینه شاهد بوده‌ایم و در مقایسه می‌توان به رکوردشکنی پرواز 5ساعته از لندن به نیویورک در اوایل سال 2020 اشاره کرد. با این حال، در برابر شیوه‌های سفر جایگزین معاصر خود (حداقل چهار ساعت با راه‌آهن و دو ساعت با کشتی بخار) این پرواز 23 دقیقه‌ای آنها با هزینه 5 دلاری (تقریباً معادل 100 دلار امروز) نسل جدید مسافران را که هم دغدغه زمان داشتند و هم می‌خواستند بازی را به نفع خود تغییر دهند، به خود جلب کرد.
پیشرفت در زمینه سفر ادامه داشت تا اینکه صدای شلیک توپ‌های جنگی جنگ جهانی اول (1915) بار دیگر سفر را برای مردم دنیا به یک رویا تبدیل کرد. شروع جنگ جهانی اول تا حدودی مانع از پیشرفت سفرهای هوایی شد، اما در واقع به توسعه انواع مختلف هواپیما دامن زد. پروازهای تجاری و مسافری در دهه 1920 از سر گرفته شد. در سال 1929 بزرگترین هواپیمای ساخته‌شده در آن زمان با 169 سرنشین Dornier Do X بود و این رکورد تا 20 سال دیگر شکسته نشد.
در دهه 1980، بشر وارد عصر دیجیتال شده بود. پیشرفت انقلابی از دهه 20 به بعد در صنعت هوانوردی - از نظر سرعت، اندازه و رکوردهای طی مسافت - در حال کاهش بود. پروازها در حال تبدیل شدن به یک روش رایج و همه‌گیر برای حمل و نقل بودند.
در همین حال، بر روی زمین هم بزرگراه‌ها در حال توسعه بودند و جاده‌های سریع‌تر و هموارتر شهرهای مختلف دنیا را به هم متصل می‌کردند. در این عصر اسب بخار بیشتر از آنکه به عنوان معیاری برای سنجش سرعت حمل و نقل با کمک اسب‌ها به کار برده شود، به دنیای اتومبیل‌های مسابقه و سرعتی مربوط می‌شد.
اکنون در عصری به سر می‌بریم که هر فرد می‌تواند ظرف چند ساعت با قطار از لندن به پاریس برود. قطار سریع‌السیر فرانسوی تا 300 کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند. خط ترانزیت مغناطیسی شانگهای و سیستم ریلی ایتالیا (فرسیاروسا) هم ار غافله عقب نمانده‌اند. هواپیمای مسافربری کنکورد در دوران اوج می‌توانست مسافران را در کمتر از سه ساعت از لندن به نیویورک برساند. حالا با پرداخت 50 یورو می‌توان یک سفر هوایی مدرن تقریباً به هر نقطه از سراسر جهان را تجربه کرد.
البته، این حس سفر بی‌حد و حصر نقص‌ها و کاستی‌های خودش را هم در پی داشته است. اثرات زیست‌محیطی سفر کم‌کم تاثیر خودشان را نشان می‌دهند و باید فکری به حال آنها کرد.
انتهای پیام/
