به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، سامان سورتیجی سرپرست هیأت باستان‌شناسی زیر آب 21 آذر 1401 با اعلام این خبر گفت: زمستان سال 1400 صیادان ایزدشهر به فاصله‌ حدود هزارمتری از ساحل و از اعماق دریای مازندران به شکل کاملاً اتفاقی لنگری بسیار بزرگ و نادر از جنس چوب و آهن را بواسطه‌ تور ماهیگیری و تراکتور به ساحل آوردند، از آن زمان موضوع شناسایی دقیق‌تر این اثر تاریخی و بررسی میدانی کرانه‌ یادشده با هدف شناسایی احتمالی بقایای کشتی در ذیل برنامه‌های پژوهشی اداره‌کل میراث‌فرهنگی،گردشگری و صنایع‌دستی مازندران قرارگرفت.

استادیار و عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی وگردشگری افزود: برنامه‌ بررسی باستان‌شناسی زیر آب در محدوده ایزدشهر از ردیف اعتبارات استانی میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری مازندران و با مجوز پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری با هدف شناسایی و مطالعه‌ بقایای کشتی تاریخی در گستره‌ای که پهنه‌ تورریزی صیادان بوده است، به انجام رسید.

سورتیجی غواص پنج ستاره که تجربه‌ بررسی و کاوش‌های باستان‌شناسی در آب‌های عمیق و تاریک جنوب کشور چین را در کارنامه‌ خود دارد اظهار کرد: این بررسی با توجه به کدورت آب، در تاریکی مطلق و در برودت طاقت فرسا به شیوه‌ جستجو از طریق لمس بستر دریا انجام شد.

او افزود: قطعاً اعتبار محدود پروژه امکان بهره‌مندی از دستگاه‌های سنجش پیشرفته مثل سونار و مولتی بیم را برای شناسایی دقیق‌تر بستر دریا فراهم نمی‌کرد، از این‌رو اعضای گروه به شیوه معمول و جایگزین دستگاه‌های سنجش به کمک طناب در عمق‌های پنج تا 14 متر که احتمال وجود بقایای کشتی در قعر دریا بود، اقدام به طناب‌کشی، لاین‌بندی و جستجو به روش‌های‌ تناوبی و مدور کردند که البته در نتیجه‌ این بررسی‌ها آثاری از کشتی یا بقایای فرهنگی دیگر بدست نیامد.

این باستان‌شناس زیر آب خاطرنشان‌ کرد: البته این احتمال هم وجود دارد که لنگر مکشوفه جزئی رها شده از یک کشتی عظیم و تاریخی باشد اما بی‌تردید دستگاه‌های سنجش تخصصی می‌تواند وجود بقایای کشتی شکسته را در اعماق دریا و در زیر لایه‌ ماسه و لجن به قطعیت برساند.

سورتیجی در خصوص منشا و قدمت لنگر یادشده گفت: این اثر ارزشمند با حدود سه متر و 60 سانتی‌متر عرض در بخش چوبی و همچنین 2متر و 65 سانتی‌متر ارتفاع در بخش فلزی بر اساس منابع روسی، بدون شک متعلق به کشور روسیه است اما به منظور شناسایی گونه‌ و سالیابی مطلق آن، نمونه‌‌ چوب لنگر توسط پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری به موسسه بین المللی‌ مطالعات مدیترانه و شرق موسوم به «ایزمئو» در شهر رم  کشور ایتالیا ارسال و در حال حاضر در مراحل آزمایشگاهی است.

او تصریح‌ کرد: این برنامه تنها به عملیات غواصی و کشف بقایای شناور محدود نشده بلکه در پیوند با موضوعات مختلف باستان‌شناسی‌دریایی مشمول معرفی پیشینه‌ دریانوردی و تجارت در حوزه مورد پژوهش، پیمایش و بررسی ساحل، روایت صیادان محلی، شناسایی و مستندسازی فنی لنگر و سازه‌های مرتبط با دریا مثل اسکله‌ قدیمی شهرستان نور و ... نیز شده است.

سورتیجی در پایان گفت: در نتیجه‌ این دستاوردها، به ضرورت توسعه و گسترش این شاخه مهم از باستان‌شناسی، بانک اطلاعات جامعی از پیشینه‌ فرهنگی و توجه انسان‌های گذشته به دریا تهیه شده است.

انتهای پیام/

انتهای پیام/