هفته قبل در آیین پاسداشت 60 سال فعالیت‌های هنری استاد بهرام الیاسی هنرمند پیشکسوت و محجوب هنر قلم‌زنی اصفهان شرکت کردم، زمانی که نوبت به سخنانش رسید، همگان ملاحظه کردیم این هنرمند برجسته چقدر محجوب و فروتن است و چگونه متواضعانه دستاوردهای 60 سال حیات هنری خود را بیان می‌کند، پس به این نتیجه رسیدم که در وصف مرامشان سخنی چند بیان شود.
بی‌تردید اردیبهشت‌ماه را ماه افسانه اصفهان آبی می‌توان خواند به‌ویژه اینکه در این ایام فرخنده و زیبا که با حیات دوباره زاینده‌رود قرین شده، در جمع هنرمندان پیشکسوت اصفهانی حضور یافته‌ایم. وقتی به تلاش‌های تمامی این بزرگواران می‌نگریم که خلاقیت و هنر در دستانشان جاری‌شده، بی‌درنگ به یاد سخنان ارزشمند حضرت علی (ع) می‌افتیم که می‌فرماید: هرکس به من کلمه‌ای بیاموزد مرا عبد و بنده خویش ساخته، با این وصف اردیبهشت جدای از زیبایی بانام زیبای پاسداشت مقام شامخ معلم نیز همراه شده است، پس به‌راستی آیا هنرمندان را نمی‌توان معلمانی نامید که آحاد مختلف جامعه را با هنر خویش آموزش می‌دهند؟
اگر نگاهی گذرا به تاریخ پرفراز و فرود این سرزمین کهن داشته باشیم درمی‌یابیم که هنرمندان به‌ویژه هنرمندان اصفهانی با سادگی و بی‌پیرایگی و در کنج خلوتگه کارگاه‌هایشان با خلق آثار هنری خود به امتداد حیات فرهنگی و تمدنی این ملت بزرگ و کهن یاری رسانده‌اند و این در حالی است که در ادوار مختلف تاریخ به‌ویژه در دوران اسلامی، نقش هنر در تداوم حیات این ملت بزرگ پررنگ‌تر از ادوار دیگر است. پس چه ابزاری بهتر از هنر می‌تواند زبان گویای حیات فرهنگی و تمدنی این ملت بزرگ در ادوار مختلف تاریخی به شمار رود؟
بی‌تردید هنر می‌تواند تلاش‌های نیاکان را به نسل‌های امروز ایرانی معرفی کند، همان نسل‌هایی که به نظر می‌رسد با بی‌سلیقگی ما اندکی از مدار شناخت تلاش‌های مستمر نیاکان فاصله گرفته‌اند، لذا این سرگشتگی آنان را باید با این شناخت چاره کرد.
امروز وقتی به آثار ارزشمند هنرمند پیشکسوت استاد بهرام الیاسی در قالب هنر قلم‌زنی می‌نگریم، درمی‌یابیم که روح حاکم بر آثاری که او خلق کرده است، ریشه در تلاش مستمر نیاکان برای ادامه حیات این ملت بزرگ دارد.
آنگاه‌که به جدیدترین اثر خلق‌شده توسط استاد الیاسی به نام کاروان می‌نگریم، همان‌گونه که خود فرمود، تبلور گفتار سعدی سخن را در آنی می‌بینیم که می‌فرمود:
ای کاروان آهسته رو کارام جانم می‌رود
آن دل که با خود داشتم با دل‌ستانم می‌رود
پس به زیبایی تمام درمی‌یابیم که آثار این هنرمندان بزرگ که ادامه راه اساتید خود است، جدای از زیبایی و شناخت روح هنری، پیامی به بلندای تاریخ برای ما دارد و آن اینکه فراموش نکنیم کیستیم و چیستیم؟
انتهای پیام/
