گردشگری در برگیرنده جریانی از سرمایه، انسان، فرهنگ و کنش متقابل بین آن‌هاست. سازمان جهانی گردشگری (UNWTO)، شعار روز جهانی گردشگری ۲۰۲۳ میلادی (۲۷ سپتامبر و برابر با ۵ مهر ۱۴۰۲) را گردشگری و سرمایه‌گذاری‌های سبز (Tourism and Green Investments) اعلام و بر سرمایه‌گذاری هدفمند در سه حیطه افراد، زمین و تامین رفاه، تاکید دارد.
سازمان جهانی گردشگری هدف از انتخاب این شعار برای روز جهانی گردشگری در سال ۲۰۲۳ را این گونه بیان می‌کند «بدون شک تحقق گردشگری پایدار در گرو سرمایه‌گذاری پایدار است.»
شیوع ویروس کرونا موجب تاخیر در روند توسعه طرح‌های اقلیمی و کمبود فرصت‌های شغلی در سال‌های اخیر شده و در نتیجه سرمایه‌گذاری در استارت‌آپ‌ها و فناوری‌های نوین گردشگری نیز کاهش یافته است. بنابراین برای استفاده از ظرفیت‌های گردشگری در راستای تحقق گردشگری پایدار، ادامه اقدامات اقلیمی، پایداری زمین و ایجاد رفاه، نیازمند اقدامات نوآورانه و کارآفرینی‌های نو است.
باتوجه به نظرات کارشناسان سازمان جهانی گردشگری، سرمایه‌گذاری مانند یک پل ارتباطی میان کشورهای عضو، مقاصدگردشگری، مشاغل وسرمایه‌گذاران عمل می‌کند و شرایط اقتصادی کشورها در پویایی و سرمایه‌گذاری گردشگری بسیار مهم است.
سرمایه‌گذاری گردشگری به عنوان عامل مهم، در اقتصادی شدن این پدیده توجه به دیدگاه‌های مختلفی را ضروری می‌سازد. نگاه از پایین به بالا به گردشگری نشان‌دهنده نگرش مشارکت مردمی در سرمایه‌گذاری است و در بسیاری از کشورها گردشگری به عنوان یکی از نیازهای اساسی نظیر خوراک، پوشاک، آموزش، بهداشت و مسکن در نظر گرفته می‌شود و این همان تحقق گردشگری پایدار در گرو سرمایه‌گذاری پایدار است.
رشد گونه‌های مختلف گردشگری در قالب گردشگری کشاورزی، گردشگری روستایی و عشایر، گردشگری زیست محیطی و گردشگری بومی در دهه‌های گذشته خود گواهی بر این ادعاست.
اگر میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری در پارک‌های طبیعی آفریقای جنوبی نبود بخش مهمی از این پارک‌ها فقط جایگاه حیوانات بود و گردشگری و تعداد زیادی از اقامتگاه‌ها و رستوران‌ها بوجود نمی‌آمد.
گردشگری عشایر در مناطقی از کشورمان همچنان پابرجاست که استفاده از آن مکان‌ها برای سایر سرمایه‌گذاری‌ها مناسب نیست، بنابراین فرصت مناسبی برای سرمایه‌گذاری سبز است.
هر چند که برای رونق هر فعالیت گردشگری عوامل مختلفی تاثیرگذار هستند ولی وجود سه عنصر جاذبه، تقاضا و خدمات ضرورت تام دارد و نوع، میزان و کیفیت این عناصر در میزان و کیفیت گردشگری در هر مقصد تعیین کننده هستند.
سهم عمده‌ای از اشتغال در بخش گردشگری خدمات است. تامین خدمات گردشگری مستلزم استفاده بیش از حد از انرژی و سایر منابع محیط زیستی است. این عوامل با محدودیت های قانونی و زیست محیطی همراه است. پراکنش گردشگری در محیط و استفاده از فناوری‌های پاک می‌تواند مشکلات زیست محیطی را حل کند و به گردشگری پایدار منجر شود.
در عملکرد نوین جهانی، نظم جدید به معنای انعطاف‌پذیری در خدمات است، جایی که در آن تنوع و تخصصی شدن، تفویض اختیارات و آموزش کارکنان در مقیاس محلی و نوآوری وجود دارد.
گردشگری در عصرپسا مدرن می‌تواند امکان عدالت جغرافیایی و فضایی را بوجود آورد. گسترش استفاده از فضاهای مختلف، امکان توزیع متناسب خدمات، رفاه و توزیع مناسب درآمد در همه فضا ها را دارد. استفاده از طبیعت در گردشگری موجب آن می‌شود که تمام کره زمین به فضای جغرافیایی تبدیل شود و این موضوع می‌تواند در تقسیم عدالت اجتماعی موثر باشد.
در واقع گردشگری پایدار حاصل تلاش در دستیابی به توسعه پایدار در تمامی زمینه‌هاست، از این رو گردشگری پایدار باید بتواند با بومی‌سازی متناسب با محیط جغرافیایی و اجرای برنامه ای مدون تضمین توسعه آن مقصد باشد و به نظر می‌رسد توسعه گردشگری پایدار مستلزم اهمیت دادن به مواردی چون حمایت از سرمایه‌گذاری‌ها، زمینه‌سازی قانونی، ارزیابی‌های زیست محیطی، آموزش، مشارکت بخش خصوصی و جامعه محلی در تصمیم گیری‌ها،حمایت از تکنولوژی‌های نوآورانه است.
انتهای پیام/
نظر شما